Apatia, prelud i diktaturës

Nisur nga emotivja dhe solidariteti njerëzor, pafundësisht do të kisha dëshiruar dhe uruar që Liraku të ishte një “hero i vogël dhe i padukshëm” që mllefin ndaj pabesisë dhe padrejtësisë së qeverisë ta vetë-kufizonte vetëm në marrjen mbrapsht të asaj që besimplote i dha – votën e tij. Si një mortal i zakontë, pambarimisht do t’i kisha bërë thirrje Lirakut të vetë-kufizohej vetëm në shtrëngim dhëmbësh ndaj lumit të fyerjeve dhe denigrimit mesjetar të qeverisë shqiptare të fundvitit 2012 të cilat e njësojnë këtë të fundit me pushtetet e errëta arkaike të para 500 vjetëve ku iluministët digjeshin nëpër turra drunjsh. Ndërsa Liraku, luftëtari i lirisë, i masakruar dhe denigruar nga qeveritë dhe ndoshta i lodhur nga letargjia e shoqërisë kreu sublimen…, ndoshta për të provuar se ai dhe bashkëvuajtësit e tij kurrë nuk kanë kërkuar lëmoshë karnale, por vetëm drejtësi për lirinë që padrejtësisht iu privua nga rregjimi komunist dhe për kauzën që tinzarisht iu vodh nga pushteti autokratik.

Përkundër kthjelltësisë sublime të Lirakut, shoqëria jonë e lodhur dhe apatike nga keq-qeverisjet, paradoksalisht rezulton pre e demagogjisë diabolike të dasive në shqiptarë të “djathtë” e të “majtë” të stisur dhe vajisur pikësëpari bash nga personi i cili karrierën politike e filloi në partinë e ekstremit të majtë që korri atë që mbolli – rregjimin komunist më gjakatar në Europën Lindore si rezultat i përbindshit të luftës së klasave, dhe tashmë e vijon karrierën e tij në një sistem autokratik të esktremit të djathtë (i djathtë jo për vijueshmërinë stoike në mos-respektimin e së drejtës së pronës private – shihni ish-pronarët a mungesës së konkurrencës së ndershme, por për krijimin e monopoleve private në funksion të pushtetit privat) e cila si moto të saj ka mos dëgjimin e halleve të shtetasve të saj (të cilët për koincidence cinike deri dje i ka patur në shumicë dërrmuese kontigjent vote) e aq më pak dialogimin me ta për zgjidhjen e halleve të tyre, por në vend të dialogut zgjodhi gjuhën e vjetër të rregjimit të vjetër diktatorial duke na ri-kujtuar aksiomën gjeometrike që - ektremet përputhen.

Sot cilido shqiptar, që nuk është pre i nevojave karnale e për pasojë vërtitet rreth kërbacit a kulacit (bukës a privilegjeve) të qeverisë, e ka katërcipërsiht të qartë që nuk e ka komoditetin e të gjykuarit si p.sh. gjermanët, francezët ose anglezët, të cilët e kanë realisht luksin të jenë të djathtë a te majtë. Sot shqiptarët zgjedhjen e kanë bazike: të rrinë “urtë” dhe të lejojnë kristalizimin e autokracisë alla Lukoshenko – e cila për definicion denigron shumicën në funksion të privilegjimit të pakicës; apo të thyejnë “tabunë” e dasive të stisur prej demagogjisë perverse dhe të vendosen në bllok për rikthimin e demokracisë dhe ri-përtëritjen e shoqërisë. Cilido individi a grup interesi që nuk është pjesë e familjes së autokracisë dhe që di sjelljen e pushtetit autokrat kundrejt grupeve të caktuara shoqërore si p.sh. ish të përndjekurve, ish-pronarëve, invalidëve, sindikalistëve, etj, për analogji konstektuale do t’i kujtoja një pasazh zjarri të një proverbi që fatkeqësisht na përkufizon mirë ne shqiptarët: “një dritëshkurtri i thanë se po i digjej fshati. Ai u shpreh – larg mëhallës sime; kur i thanë se po i digjej mëhalla, ai u shpreh – larg shtepisë sime; kur i thanë se po i digjej shtëpia ai tha – larg vetes sime”.

Ka ardhur koha që shqiptarët në këtë shekull historik për ta ose të pranojne disfatën dhe individualisht të largohen duke lënë fshatin të digjet ose të gjithë së bashku t’i kundërvihen flakëve për të shpëtuar fshatin dhe të ardhmen e tyre. Liraku, një burrë i thjeshtë dhe i stërvuajtur, i shkrumbuar nga komunizmi dhe i denigruar nga autokracia, i vuri me koshiencë flakën vetes për të parandaluar qoftë dhe me subkoshiencën e tij djegien e fshatit. Thonë se aty ku apatia është mbjellur në masë, dikush me sublimitetin e tij tenton ta rizgjojë masën. Liraku është një hero i madh dhe i pavdekshëm! Ai e ngriti stekën e protestës së tij ndaj padrejtësisë së qeverisë aq lart saqë ne mortalëve të zakonshëm, domosdoshmërisht të na vërë në sedër për të qene në unison mendimi dhe veprimi thjesht “heronj të vegjël dhe të padukshëm”….