Opinion

E domosdoshme, e parealizueshme. Nëse i bashkon këta dy mbiemra, kupton se ku konsiston drama evropiane. Siç u pa, së fundmi, nga udhëtimi i presidentit francez, Emmanuel Macron, në Kinë. Ndërsa Evropa ka nevojë për një integrim më të madh për t'u përballur me kërcënimet në rritje për sigurinë e të gjithë ne evropianëve, fuqitë e mëdha, mbi të gjitha pesha dhe presioni i së kaluarës mbi të tashmen, e bëjnë pothuajse të pamundur ("pothuajse" është një lëshim ndaj paparashikueshmërisë së të ardhmes) ta arrijë atë.

Ajo çfarë u arrit mbrëmë vonë në Ohër mes presidentit të Serbisë Vuçiç dhe kryeministrit të Kosovës Kurti, me ndërmjetësinë e BE-së dhe mbështetjen amerikane, pasuroi arsenalin e hipokrizisë diplomatike dhe fondin e metodave të negocimit diplomatik. Nuk pretendohej që të zgjidhej thelbi i krizës sic filluan kritizerët profesionistë e politikë të mbushnin portalet me komente. Veç të kishte vërtet një skicë të qartë e të besueshme të rrugës ku do të ecet në ditët e javët në vijim. 

Në kulmin e tyre, 2017, demokracitë kishin kapërcyer më shumë se gjysmën e regjimeve politike të botës: 33% elektorale dhe 21% liberale; autokracitë ranë në 46%. Në vitin 2021, demokracitë elektorale ranë në 31% dhe ato liberale në 19%.

Thonë - dhe shumë herë është e drejtë - që zakonisht nuk martohemi me atë që dashurojmë. Është një e vërtetë, këmbëngulin pesimistët, që vlen për shumicën e njerëzve, pavarësisht racës e kombësisë, gjendjes ekonomike e nivelit arsimor. Por, përse ndodh kështu? Çfarë na shtyn drejt partnerit të gabuar ose më saktë drejt njeriut, që nuk e dashuruam në të vërtetë? Arsyet që parashtron Alain de Botton shpjegojnë se përse teksti i tij u bë kaq i njohur brenda pak orësh në “New York Times”:

Një ditë, ndoshta shumë shpejt, historianët do të duhet të bëjnë një bilanc të këtyre viteve, të kryqëzimit të luftërave që po i shenjojnë ato: luftëra të vërteta në zhvillim, luftëra të vërteta që po përgatiten, luftëra qytetërimesh, luftëra kulturore. Atë ditë, pavarësisht nga predispozita e tyre, vëmendja e atyre historianëve do të përqendrohet mbi një vend dhe mbi një njeri.

Në një dialog të famshëm në romanin “Dhe lind dielli”, Ernest Heminguej shkruante: "Si falimentove?", pyeti Billi. "Në dy mënyra," tha Majk. "Gradualisht, pastaj krejt papritur." "Gradualisht" dhe "krejt papritur” gjen zbatim edhe për «shpërthimin» e arsimit të lartë.