In memoriam për Ardian Klosin

Të përditshmet e sotme mbanin në fokus Ardian Klosin. Dhe e bënin në një mënyrë të veçantë, duke publikuar opinionet e një grupi njerëzish që me Danin “kanë dhënë e kanë marrë”, apo që me Danin i ka lidhur puna, profesioni, miqësia, njohja, respekti, apo diksutimet. Ja reagimet e disa prej tyre:

Pirro Misha: Përtej shkaqeve të atypëratyshme që mund ta kenë shtyrë Ardianin për të marrë një vendim të tillë përfundimtar, kjo ngjarje tragjike na kujton edhe një herë sesa të vështirë e ka një njeri i lirë dhe idealist të mbijetojë në realitetin e ashpër e shpesh aq vulgar të Shqipërisë së sotme.

Mero Baze: Lasgush Poradeci mbahet mend për një dialog shterues për fajin e shoqërisë ndaj intelektualëve. Në pikun e përndjekjes së intelektualëve, ai ju drejtua njërit prej atyre që nuk ishte as vrasës dhe as viktimë duke e shkundur nga supet ”Po i vrasim intelektualët” tha. “Ja dje e vramë dhe një, unë dhe ti”.... Ky pasazh që shndrin në biografinë e poetit ëndërrimtar që u shua i izoluar dhe pa shpresë, më shoqëroi në mëngjesin e parë pa Danin. 

Baton Haxhiu: Ndonjëherë duhet të vdesësh për ta parandaluar vdekjen. Pasi bën gjithçka njeriu në jetë, nëse guxoj ta them, dhe mbetet i pafuqishëm në mençurinë e tij, atëherë nuk mund t’i durojë të dyja rolet: Edhe të intelektualit që dëshiron ta ndryshojë vendin dhe jetën e të tjerëve, edhe të atij që duron shkatërrimin në të njëjtën kohë.

Edi Rama: Dëshiroj me të gjitha fuqitë e shpirtit që atje ku tanimë ke mbërritur doktor Klosi, të gjesh përveç mungesës së shumëpritur të vulgaritetit e të plehrave të kësaj bote, një e nga një edhe të gjithë ata që me dhuntitë e tua i ringjalle apo ëndërroje t’i ringjallje përmes shqipes sate të mrekullueshme.

Preç Zogaj: Për një rastësi të çuditshme, më ka ndodhur të shkëmbehen shpesh ditët e fundit  me të në rrugën e bukur  buzë liqenit të Tiranës. Përshendeteshim përzemersisht dhe as më shkonte mendja se ndërsa unë po ushtrohesha kundër mpirjeve, ai po kërkonte të rilidhte mes gjelbërimit të njomë dhe ajrit të kulluar të pranverës fillin e këputur të dëshirës dhe motivit për të jetuar. Nuk ia doli me sa duket.

Arlinda Dudaj: ”Duhet të bëjmë durim, ja edhe pak se do të kalojë, nuk do t’ua lëmë Shqipërinë horrave”, po me sa duket nuk e gjete dot përgjigjen pozitive të kësaj fraze që përsërisnim shpesh.

Rexhep Qosja: Është vdekje e shkaktuar prej ndotësive politike e intelektuale që e kanë pushtuar jetën shqiptare sot.

Fatos Lubonja: Ne jetojmë në një shoqëri shumë të egër, të dehumanizuar, të mbushur me urrejtje e egoizëm, lakmi për pará, dhe në këtë shoqëri dëgjohen pak zërat e atyre që ndihen keq, të dobët e që kërkojnë ndihmë.

Ardian Vehbiu: Distanca oqeanike që më ndan nga Tirana ma bën dhimbjen edhe më të hidhur, mosbesimin edhe më real dhe refuzimin të vetmin reagim sado pak të arsyeshëm.

Re.Pu.