Shënim: Rizbulimi i të kuqve dhe oligarkëve

Është e vështirë të lexosh votën në Shqipëri. Arsyet, motivet, janë kaq të ndërthurura dhe të shumta, sa edhe mesazhet mund të keqkuptohen. Për të mos harruar faktin se “dritëhijet” e votës nuk mungojnë që të merren si lëndë interpretimi për qëllime politike. P.sh dy ditë pasi u mor vesh se mazhoranca kishte konfirmuar fitoren, kanë nisur të përfliten disa qëndrime nga opozita, kryetari i së cilës, po flet për misione dhe për shkulje të oligarkisë. Ky është rasti më fatkeq në politikë. Për të gjithë, edhe për PD-në. Merret një tezë e John Kerryt, bëhet e dashur për të djathtën zyrtare meqë “dërguesi” është amerikan dhe i hyhet një beteje, sa imagjinare, aq edhe jashtë kostumit të Lulzim Bashës, i cili provoi të ishte shembulli i njeriut që ka më shumë fat sesa i duhet. Nuk di çfarë të bëjë me detyrën që i dhuruan, përveçse të artikulojë atë që i thotë tjetërkush.
Nga ana tjetër po flitet për blerje dhe deformim vote. Çka padyshim është e vërtetë. Mirëpo nëse do të duhet që kjo të jetë një tezë e besueshme, ka nevojë që opozita të bëjë minimalisht dy gjëra: të deklarojë publikisht nëse megjithë deformimin, i ka fituar apo jo zgjedhjet? Sepse kjo lidhet pikërisht me funksionin e Lulzim Bashës dhe me pretendimin se PD-ja u rifreskua pas zgjedhjeve. Dhe e dyta, të kryejë detyrën minimale që e bëri shumë mirë në vitin 2001: të dokumentojë të gjitha rastet e manipulimit, blerjes dhe deformimit të votës. Asokohe kjo solli rezolutë ndërkombëtare dhe delegjitimoi politikisht zgjedhjet. Shpresën se diçka do të ndryshojë te PD-ja, për të mirën e të gjithëve dhe të saj kuptohet, tani që ka një nevojë për të dëgjuar se çfarë do të bëjë opozita në kushtet e “një humbjeje me nder” siç deklaronte dje Fatmir Mediu, e heq edhe rimarrja në mënyrë shablloniste e tezës se me mazhorancën e majtë, pas po rivjen komunizmi dhe derivatet e tij. Romeo Gurakuqi, profesor i të drejtës në Universitetin Europian të Tiranës, publikonte një opinion në gazetën “Rilindja Demokratike” më 25 qershor, ku sillte në vëmendje votën e Shkodrës. Opinoni përshkuhet nga sentimentalizmi dhe Gurakuqi rikonfirmon edhe njëherë vetëdijen e një partikularizmi të këtij qyteti, që ka rezultuar iluminues sipas tij, për të gjithë Shqipërinë. Ja se çfarë thotë ndër të tjera profesori: “Një falënderim të veçantë nga populli jo komunist i Shqipërisë meritojnë qytetarët të mrekullueshëm të Shkodrës dhe krahinës së saj, të orientuem përherë nga liria dhe e vlerësimi i ndryshëm nga Shqipëria e kuqe e pareformuar ende nga genet kooperativiste. Vota në Shkodër ishte një votë rezistence ndaj përpjekjes për autoritarizëm të korruptuem dhe të lyer me të kuq; ishte një votë paqësore e një populli të urtë dhe të emancipuar, që vendosi në atë mënyrë t’i rezistojë së keqes... Shkodra ka bërë zgjedhjen e saj dhe do të gjejë forca të administrohet konform Kushtetutës së Republikës së Shqipërisë dhe ligjeve të këtij vendi, në paqe dhe prosperitet: Ajo ndodhet në këndin më të pëlqyeshëm europian të botës shqiptare dhe ballkanike”(http://www.rilindjademokratike.com/index.php?option=com_cont...). Është disi joetike të gjykosh me dy metra votën, duke pretenduar si kufi për lirinë e vërtetë shpirtërore sinorët e Shkodrës. Nuk dihet sa mund të shërbejë kjo qasje në “ritradicionalizimin” e bazës sociale të PD-së, kur nëse lexojmë votat për këshillin bashkiak në Shkodër, shohim një realitet disi më ndryshe. 21 mandate PD-ja, 10 LSI dhe 9 PS. Pra “të kuqtë” kanë ecur edhe këtu jo pak. Kjo edhe sepse në këto 25 vite, antikomunizmi i PD-së dhe lidershipit të saj, rezultoi të ishte me natyrë instrumentale më tepër sesa ideologjike. Përndryshe si të shpjegohet arratisja e siglës së kësaj partie edhe nga zonat tradicionalisht të sajat? Në emër të kësaj përvoje, lind e drejta për të dyshuar shumë te “kauza” antioligarkike e z. Basha, i cili njësoj si kundërparti i tij në PS-, Erjon Veliaj, ka një rrugëtim politik që nuk lë mundësi për të gjurmuar ndonjë formim apo orientim ideologjik. Por edhe PD-ja ka oligarkinë e vet, pa folur për numrin një që drejton sot. Si mundet që një njeri i katapultuar në krye të një poli politik të ndërmarrë mision për zhbërjen e një sistemi nga i cili përfiton bamirësi i tij kryesor? Dhe nga i cili varet ekzistenca e tij në politikë? Lulzim Basha dhe Erjon Veliaj janë në të vërtetë prova e oligarkisë, që ka tanimë mjetet dhe mundësitë që të nxjerrë në vijë të parë komandimi kukullat e veta. Por ata janë edhe prova e nemitjes, në mos humbjes së atributeve politike të qytetarisë, e cila po duket se ka hequr dorë nga vendimmarrja dhe iniciativa.
Çfarë po bën Lulzim Basha është me gjasë rimarrja e iniciativës për mbajtjen nën kontroll të ekuilibrave në PD duke iu përgjigjur verbalisht nevojës për opozitë që ka vendi. Me sfond mbështetjen e klanit që e mban dhe kuptohet deri sa “të hedhë lumin”. Më tej? Me gjasë, zhurmë dhe pritje. Deri kur vota të çmilitarizohet nga genet kooperativiste dhe të marrë pak nga solari i Shkodrës, për të cilin na flet profesor Gurakuqi. Natyrisht oligarkia aty do jetë prapë.

Redaksia