Ta përzëmë Zhitin!

Visar Zhiti ka dhënë një intervistë ku mbron të drejtën e tij për t’u emëruar në Vatikan, në të cilën ka naivitet e habi. Është naivitet natyral i tij. E kam hasur ndër të paktat herë kur kemi biseduar, në kohën që MPJ më nxirrte komisioneve për të më pushuar nga puna meqenëse shkruaja në gazetë, dhe më pyeti e i thashë arsyen e telasheve të mia. Më pa me një lloj përhumbjeje, mërmëriti diçka si “ç’domethënë kjo?”, ku dukej qartë se në mendjen e tij kishte një përplasje kohësh. Lëvizte si hije korridoreve të ministrisë, i edukuar me kë shkëmbehej në to. Me sa dukej, jo pjesë e klaneve të PD-së, nuk e emëruan asnjëherë ambasador, megjithëse u promovuan gjithfarë ronxhobonxhosh. Nëse është shkrimtar i talentuar apo jo, nuk është notë që na takon ta japim ne, në një vend ku ka mbetur një grusht shkronjësish dhe dy grushte lexuesish. Ndaj meriton respektin për rrugën e zgjedhur, rrugë që ashtu si para treqind vjetëve ka të garantuar varfërinë dhe shpërfilljen. Edhe të parën e të fundmen herë kur u angazhua politikisht për tre muaj si ministër Kulture i qeverisë së perënduar “Berisha”, shihej mungesa e nuhatjes politike. Por me sa duket, një lloj burrërie për të mos lënë në baltë partinë që besonte se i përkiste, e shtyu të thoshte “po”. Një “po” që do t’i siguronte biletën e papunësisë. E ky nuk ishte fundi i kalvarit. Djali i vetëm, i vdes në aksident automobilistik. Në autostradën Tiranë-Durrës, ku një firmë e tenderosur për t’i bërë makijazh autostradës kishte lënë si lopa bajgën blloqe betoni, pa sinjalistikë a shenjëzim, Visar Zhitin e vrasin për herë të dytë.
Jeta e tij është nga ato që është pak të quhen dramatike. I burgosur në kohën e komunizmit, pas lirimit përpiqet të ndërtojë një jetë normale dhe të ngrejë familje. Lind djalë dhe i jep edukimin më të mirë që mundet. Në ditët e ngushëllimeve, bashkë me të shoqen tregonin fotot e tij nga celulari dhe aktivitetet ku kishte marrë pjesë. Mendja e tyre, nuk e pranonte se gjithçka ishte prerë në mes. Një burri në të gjashtëdhjetat, t’i marrësh të vetmen shpresë dhe gëzim, është provë se Zoti nuk ekziston. Pas kësaj fillon sadizmi ynë. Politikanë me pamje dhe mendësi ordinere, biznesmenë me lëkurë fshatari të pahequr, gjithçka që estetika mund të prodhojë për të karakterizuar negativitetin dhe e mëshiruar në mbajtësit e frenave të shtetit e biznesit shqiptar, mpleksen në këtë nevojtore publike. Ndërkohë, si sulmues i lirë, futet edhe një prift i cili jep shpjegime diplomatike dhe protokollare prej të dehuri. E në mes është Visar Zhiti, i cili përpiqet të shpjegojë në këtë teatër absurd, se ai është i lidhur me kulturën kristiane, se edhe djalit ia vuri emrin në respekt të thirrjes katolike për Zotin, e se e do kaq shumë krishterimin sa ka shkruajtur vetëm për të.
Por le t’i thërrasim arsyes. Duhet t’i japim një mandat Visar Zhitit të largohet nga ky vend. Sadizmi ynë duhet të ketë cak. I morëm rininë në burgje, i vramë djalin dhe tani po e tallim. Nuk e lamë të gëzonte asnjë ditë të jetës së tij, dhe sapo i qeshte buza, kujdeseshim ta ngrinim atë. Le t’i japim një mandat e pastaj një tjetër e një tjetër e një tjetër në qoftë nevoja, derisa të shkojë pranë birit të tij, por të mos e kthejmë në këtë vend ku çdo rrugë e godinë i kujton një vuajtje, e çdo pëllëmbë apartament, fëmijën e ikur. T’i japim një mandat, se nuk i bëjmë nder atij, por vetes. E nëse nuk na bën zemra t’i japim post ambasadori një shkrimtari a poeti, le ta quajmë një mënyrë për ta përzënë. Fundja, neve kurrë nuk na janë dashur shkrimtarët e poetët.
"Gazeta Shqiptare"