“Zbrazet” Frederik Ndoci; në fund bën një rrëshqitje

Këngëtari Frederik Ndoci u kthehet “anktheve dhe hesapeve” të së shkuarës, dhe këtë e bën në një intervistë për Gazetën Shqiptare. Thotë gjëra që s’i ka thënë më parë, sidomos për festivalet e këngës në RTSH. Jep shpengueshëm dhe konsiderata për kolegët, gjë fort e rrallë në mjediset artistike të Tiranës.

Në vitin 1988, çmimin e parë e mori një këngë, së cilës mund t’i jepeshin pak pikë për muzikën e shumë pikë për mbështetjen politike e klanore, lë të kuptohet Ndoci, duke saktësuar se “interpretimi i këngës, gjë e ditur nga të gjithë tanimë, nuk u bë me ndonjë klas të madh”. Për kë e ka fjalën? Për Parashqevi Simakun.

Ka për të thënë edhe për festivalin e një viti më pas. Citon drejtorin e Festivalit, Marashin (duhet të jetë fjala për Marash Hajatin, atëmot drejtor i RTSH-së), të ketë thënë, se “nuk do t’ia jap çmimin e parë Frederikut, por dikujt tjetër”. Dhe vijon: “Festivalin e atij viti e fitoi një këngë krejt kot, e kënduar nga e ndjera Anita Bitri”.

Më pas flet për një kompozitor, “mjeshtër të shantazheve dhe intrigave”, të cilin e identifikon me inicialet F.Sh. (fjala është për Flamur Sheun). Ky i fundit, sipas Ndocit, e kish blerë paraprakisht çmimin e parë në atë festival (këngëtari shkodran flet për vitin 1990, por duket se e ngatërron me vitin 1991). Mirëpo Ndoci nuk ka vetëm “vrer” për të tjerët. ”Në vitin 1996 fitoi me meritë Elsa Lila”, thotë ai.

Në intervistë jep dhe një konsideratë për festivalin që sapo ka përfunduar. Vlerëson këngën e çmimit të parë, dhe aty për aty s’e ka për gjë të justifikojë dhe një logjikë politike e patriotike në ndarjen e këtij çmimi. “Nëse çmimi i parë i është dhënë Rona Nishliut me një motivim politik, është bërë shumë mirë. Sepse ajo është nga Mitrovica, dhe në këtë moemnt i kemi të gjithë sytë andej”. Në këtë pikë, merret vesh, ia fut krejt kot. Nuk flet si artist, por si sekretarët e qëmotshëm të partisë. Veçse ka zëvendësuar ideologjinë marksiste me nacionalizmin.

Re.Pu.