Gjesti Presidencial

Presidenti italian Pertini, figurë emblematike e rezistencës antifashiste dhe e politikës italiane, u bë President i italianëve me një gjest të vetëm. Dhe gjesti është ky. Një fëmijë ra aksidentalisht në një pus nga ku ishte e pamundur të nxirrej. Skuadrat e shpëtimit punuan me orë të tëra për ta nxjerrë fëmijën dhe Presidenti Pertini qëndroi po aq orë te gryka e pusit duke i inkurajuar ata, pa lëvizur asnjë çast me gjithë moshën e thyer.

Italia humbi një fëmijë, por fitoi një President. Gjesti i tij i thjeshtë njerëzor i preku fort zemrat e qytetarëve të shtetit në krye të të cilit ishte, sa e bëri atë Presidentin më të dashur të të gjithë historisë së shtetit italian. M’u kujtua ky moment i madh i Pertinit teksa shikoja sot në lajme Presidentin Nishani të ngjitur te Kodrat e Liqenit, në sheshndërtimin e krijuar nga Bashkia e Tiranës, mes aktivistëve të shoqërisë civile, të cilët kanë ngritur bastionin e protestës civile mu në vendin ku Bashkia e Tiranës dhe qeveria shqiptare po kryejnë një krim të shëmtuar jo vetëm ambiental, por edhe shtetëror.

I kam ndjekur ata djem dhe vajza kurajoze për ditë e ditë me radhë, teksa denoncojnë me fakte dhe dokumente këtë krim, teksa dhunohen sistematikisht nga Policia Bashkiake, teksa nuk lëshojnë pe në mbrojtjen e kauzës së tyre, teksa qëndrojnë natë e ditë në vendin e krimit që ende vazhdon të kryhet në sytë e gjithë qytetarëve shqiptarë, para kamerave, me heshtjen e institucioneve, me shpërfilljen e një shoqërie të frikësuar në palcë dhe të depersonalizuar nga një shtet që nuk ia kursen shpërfilljen dhe poshtërimin.

Është dramë e rëndë ajo që po ndodh te Kodrat e Liqenit, por edhe më e rëndë indiferenca e shoqërisë shqiptare e institucioneve shtetërore dhe politike. Kur pashë Presidentin Nishani me ata djem dhe vajza kurajoze dy ditë më parë në zyrën e vet, thashë me vete: Zot, më në fund paska ngelur një institucion që e mbron dinjitetin e nëpërkëmbur të qytetarëve në këtë shtet, që është me ta kundër dhunës shtetërore dhe interesit politik.

Nuk paska marrë fund krejt ky shtet, ashtu siç e tregonin të gjitha shenjat. Presidenti Nishani e përforcoi edhe më tej gjestin e tij presidencial dhe u ngjit vetë në qendrën e rezistencës qytetare. Duke e parë atje, m’u kujtua pikërisht Presidenti Pertini dhe gjesti i tij. Mesazhi i tij brilant ishte një mbështetje jo vetëm për aktivistët e shoqërisë civile, por edhe për të gjithë shoqërinë.

Tamam siç duhet të jetë një President i Republikës shqiptare: në momentin më të pashpresë, në dramën më të rëndë politike dhe qytetare që po përjetojmë, ai shfaqet me një gjest të vetëm, duke zhveshur kostumin presidencial dhe duke veshur kostumin e qytetarit të parë të vendit.

Gjesti i Presidenti Nishani i ka destabilizuar aktorët e krimit. Duket kjo nga deklaratat e çoroditura të Veliajt, që e akuzonte Nishanin se banon në banesën shtetërore që gjendet në cep të Parkut të Liqenit të ndërtuar që në kohën e Enver Hoxhës. Duket nga sulmet e padenja që po i vërshojnë lumë nga të gjithë ata që janë përfshirë në një mënyrë apo në një mënyrë tjetër në këtë krim të shëmtuar ambiental dhe shtetëror.

Pavarësisht kësaj, një gjë është e pazhbëshme: institucioni më i lartë shtetëror i vendit i ka shpallur hapur luftë krimit shtetëror dhe dhunës ndaj qytetarëve. Dhe një gjest vlen më shumë se miliona fjalë. Me këtë akt, Presidenti Nishani rithemeloi institucionin e Presidentit.

"Panorama"