Blloku Billboard

Ministri i Brendshëm, Sajmir Tahiri vazhdon fushatën e sensibilizimit për dorëzimin e armëve, përmes një nisme ligjore që synon të amnistojë të gjithë personat që posedojnë armë zjarri. Në parim nisma duhet përshëndetur dhe ndoshta duhej ndërmarrë vite më parë si një prej masave për të reduktuar pasojat e konfliktive me armë zjarri. Por a është vërtet ky problemi kryesor për sigurinë sot? 

Sot gazeta “Tema” publikon një intervistë me Fatos Dervishin, ish-zv.prokuror i Përgjithshëm gjatë viteve 1994-1998. Dervishi është i njohur për opinionin pasi ai ishte pjesë e hetimit të Fatos Nano, i cili u arrestua në korrik të vitit 1993 nën akuzën e korrupsionit. Po kështu z. Dervishi ka qenë pjesë e akuzës për çështjen “Arsidi” dhe atë të minoritarëve për të ikur drejt SHBA-së në vitin 1998. Z. Dervishi bën me dije në këtë intervistë se ai synon të jetë pjesë e Prokurorisë Speciale, apo Byrosë Kombëtare të Hetimit, që do të godasin korrupsionin.

Cila është marrëdhënia e SHBA-së me Shqipërinë pas fitores së Donald Trump? Kjo nuk është një pyetje që merr për bazë spekullimet keqdashëse, por fakte publike e politike që lidhen së pari me qëndrime të kryeministrit shqiptar, Edi Rama. Tashmë është bërë e njohur se ky i fundit u bë pjesë e fushatës elektorale në SHBA me disa deklarata të personalizuara ndaj Trump, që sot është presidenti i këtij vendi. Pak ditë më parë, kryeminstri deklaroi se ai ka “sulmuar kandidatin por jo presidentin”, me të cilin nuk ka kontakte.

“Ne themi Lenini dhe nënkuptojmë Alibia”.

Këto fjalë i atribuohen Majakovskit, poeti të njohur, në kohën kur revolucioni bolshevik po asociohej si vepër e një njeriu, thëniet dhe shkrimet e të cilit po zëvndësonin Biblën në tempullin e pushtetit. Në Shqipëri kjo thënie mundet fare mirë të zëvendësohet me: “Ne themi Lu dhe nënuptojmë reforma në drejtësi”.

Dy vitet e fundit kanë nxjerrë në dritë tjetër për opinionin publik rolin e ambasadorëve amerikanë në Tiranë. Qytetarët shqiptarë kanë patur rast të njohin se çfarë ndikimi dhe pasojash prodhojnë ambasadorët që operojnë si parti politike mbi palët, në kohën kur në Shqipëri Mariza Lino merrte pjesë në gatimin e çorbës së përgjakur të vitit 1997. Më pas diplomatët amerikanë luajtën rol thelbësor në ngjarjet pasuese për të ardhur e krijuar profilin e një guvernatori.

Ylli Manjani duket se ka bërë një gjest politik edhe personal në ikjen e tij nga detyra e ministrit të Drejtësisë. Ai ka folur për shumë paudhësi të kësaj qeverie, e cila u bërtet dhe u mban shkopin në dorë qytetarëve edhe për një faturë të papaguar dritash, por nga ana tjetër ushtron një pushtet të ndërthurur me trafikantë dhe përfiton nga një ekonomi e krimit.

Sot u publikua një shkrim marrë nga “Courrier des Balkans” që akuzon kryeministrin shqiptar Edi Rama se po eliminon gazetarinë e pavarur. Të lexohet me kujdes termi i përdorur: Gazetarinë e Pavarur.

21 janari është arkivuar në ndërgjegjen e një pjese të qytetarëve të Tiranës si një krim shtetëror, ndërkohë që politika e ka instrument presioni. Dikush tjetër ka emocione personale për këtë ngjarje, por në rendin e zhvillimeve në Shqipëri, ajo nuk shënon më thuajse asgjë me peshë specifike. 21 janari është një nga ato ditë kalendarike të shantazhit politik që njollos edhe atë fije respekti që kërkon zakoni i dikurshëm shqiptar për të vdekurit.

Në politikën shqiptare duket se ka anëtarësia është në modë. I pari që e ngriti kultin verbal të anëtarit është Edi Rama, kur me shkrime të ndryshme iu qas ambicies për të marrë PS-në me votë plebishitare. Sigurisht, shkrimet me natyrë populiste dhe tërësisht demagogjike të Edi Ramës, në kushtet kur PS-ja vuante nga një boshllëk pushteti dhe ishte e kapur nga lufta e klaneve, goditën nëë shenjë. U fol për parimin “një anëtar një votë”, për zgjedhje direkte, ndërkohë që sot që flasim, Edi Rama është i vetmi identitet politik me peshë në detin anonim të anëtarëve.

“Kush shikon nga e ardhmja nuk ka asnjë zgjedhje tjetër përveç Partisë Socialiste”. Kështu deklaroi  në takimin me të rinj të Forumit Rinos Socialist, kryeministri Edi Rama i cili në një farë mënyre po na mallkon të gjithëve që të  bëhemi socialistë.

Sigurisht që këto janë fjalë fushate elektorale, që si të tilla përkëdhelin sedrën qytetare e që presupozojnë një ndërgjegje politike progresiste të njerëzve që kanë sy në ballë e mendje në kokë. Të njerëzve që e dinë shumë mirë se “nuk janë të gjithë njësoj”. Njësoj me ata që ikëën.