A është Huffington Post e ardhmja e gazetarisë?

E ardhmja e gazetarisë ngjan si e një agjencie reklamash. Pikërisht kjo të shkon në mend kur ecën në zyrat e Huffington Post të Kanadasë në qendër të Torontos; këto zyra janë në të njëjtin vend me kompaninë mëmë, AOL Canada Inc. Me siguri që nuk kam nevojë as t’ju bëj ndonjë përshkrim për ta imagjinuar pamjen por gjithsesi po e them: plot hapësirë, dy kate, si kuti e madhe ku luajnë fëmijët, në Rrugën Spadina. Ndërtesa ka tulla që shihen nga jashtë. Plot me radhë të rinjsh me këmisha fanellate me kuadrate që shohin gjithë vëmendje monitorë të stërmëdhenj. Mbi tryezën e shefit varen dy kitare elektrike; në vend që të ishte e fshehur në një zyrë të veçantë, tryeza gjendet në një qoshe dhe duket shumë ftuese.

Në ADN-në e Huffington Post qëndron marketingu; varianti i Kanadasë u hap majin e kaluar ndërsa dy javë më parë u hap një variant tjetër më vete në Kebek. Madje, mund të thuhet fare mirë se gjëja që HuffPost e bën më mirë është pikërisht marketingu: të nxjerrë mostra nga puna e të tjerëve, të shkruajë disa fjali të vetat për të dhënë kontekstin, të nxjerrë një titull joshës dhe të shtojë nyjen për artikullin origjinal për lehtësinë e atyre lexuesve që nuk iu mjafton përmbledhja. Industria vetë ia vë emrin grumbullim; HuffPost parapëlqen termin kurim dhe pikërisht me këtë i harxhojnë ditët 90 për qind e 20 punonjësve editorialistë të faqes kanadeze. HuffPost Canada ka vetëm dy punonjës me kohë të plotë që i përkushtohen raportimit origjinal: shefja e byrosë së Otavës Althia Raj dhe reporterja e biznesit Rachel Mendleson.

Megjithatë, ndoshta kjo më sipër është një mënyrë tepër e ngushtë për të matur gjithë këtë sipërmarrje. Skupe, analiza inteligjente, investigime zhbiruese, ato gjëra që mediat zakonisht përdorin për të matur veten, për HuffPost janë thjesht mënyra për të nxitur pjesëmarrjen e komunitetit të vet. Për agjentët e marketingut, angazhimi është gjithçka. Dhe pikërisht kështu është edhe tek HuffPost.

Sipas këtij matësi, përqasja e zgjedhur duket se po funksionon. Pranverën e shkuar, përpara se të lançohej dega kanadeze, zyrtarët ekzekutivë të kompanisë thonë se faqja amerikane e Huffington Post tërhiqte një mesatare prej 1.2 milionë përdoruesish unikë nga Kanadaja në një muaj. Në janar, thonë ata, HuffPost Canada – e cila mat të gjithë trafikun e vizitorëve kanadezë edhe në faqen kanadeze edhe në atë në ShBA – numëronte thuajse 2.8 milionë përdorues unikë, sipas shërbimit të matjes online comScore.

Të kuptohemi, ndoshta disa prej klikimeve kanë të bëjnë me dashurinë që ka faqja për titujt goditës. Një artikull këtë javë kishte titullin “Një në çdo dhjetë punonjës të Wall Street është psikopat, thonë studiuesit,” edhe pse artikulli nuk e thoshte këtë. Pavarësisht kësaj, njerëzit e hodhën artikullin në Facebook dhe seksioni i komenteve u ndez me argumentet për etikën (ose mungesën e kësaj) tek Wall Street.

Ndërkohë, të tjera media i mbajnë sytë aty me një përzierje toksike zilie dhe përçmimi. Zili sepse – epo, tek e fundit, kush nuk do donte të kishte një në çdo dymbëdhjetë kanadezë si lexues? (Apo, edhe më konkretisht: Kush nuk do donte t’u paraqiste reklama njërit në çdo dymbëdhjetë kanadezë?)

Gazetarët në çdo newsroom anekënd vendit tani harxhojnë të paktën një pjesë të ditës duke u përpjekur të gjejnë balancën mes detyrës korporative për të rritur trafikun e faqes së vet me dëshirën për të bërë një artikull të shëndoshë. Në gazetën The Globe and Mail, drejtuesit kohët e fundit instaluan pankarta dixhitale në newsroom ku ofrohen përditësime live se cilat lajme po ecin më shumë në faqen tonë.

Në të njëjtën kohë, ka edhe përçmim ndaj HuffPost: organizatat tradicionale gazetareske e akuzojnë se vjedh përmbajtje origjinale përmes grumbullimit dhe mbështetet fuqishëm në një ushtri të tërë blogerash të papaguar.

Kjo praktika e dytë shkaktoi një valë të bezdisshme kur, pak para shpalljes së HuffPost në Kebek, një grup politikanësh e analistësh në atë provincë që ishin regjistruar për të shkruar për faqen, u tërhoqën publikisht në mënyrë që, sipas deklaratave të tyre, të mos iu zinin vendet e punës të tjerëve.

HuffPost shprehet se tërë kjo ishte një keqkuptim: Askush s’kishte për t’u paguar. “Ne nuk u bëjmë kërkesa atyre që duan të përfshihen në blogje”, thotë Brad Cressman, kreu i përmbajtjes për AOL Canada, duke bërë një dallim midis blogjeve të faqes dhe përmbajtjes tjetër editoriale. “Ne jemi veç një platformë.”

Në shkurt, kontaktova J.J. McCullough, një karikaturist politik 27-vjeçar nga Coquitlam në Kolumbinë Britanike, i cili filloi të shkruante në blogje për HuffPost Canada në dhjetor. Ishte plotësisht i ndërgjegjshëm që puna e tij nuk paguhej – mirëpo, ashtu kishte ndodhur edhe me stazhin tremujor që kishte bërë një vit më parë në gazetën ditore falas Metro. “Bëja saktësisht të njëjtën punë si reporterët e paguar,” u shpreh për punën tek Metro.

Stazhet në gazeta, revista e stacione TV kudo në Kanada reklamohen si mënyra më e mirë për të zhvilluar një rrjet kontaktesh dhe megjithëse askush nuk thotë që në fund të stazhit vendin e punës e ke të sigurt, ekziston pritshmëria që të zotët do t’ia dalin të përfshihen në një lloj listë pritjeje. Mirëpo tek Metro, thotë McCullough, “në fund, isha aty si i punësuar i përkohshëm; kur ikën, ikën.”

HuffPost Canada pretendon se rreth 700 opinionistë të etur janë regjistruar për të ofruar përmbajtje falas. Dhe, e gjeni dot? Dy javë më parë, McCullough më dërgoi një mesazh që thoshte se HuffPost i kishte ofruar një vend pune të paguar për të shkruar një kolonë të përjavshme. HuffPost është e suksesshme pjesërisht sepse ka një siguri ekzistenciale, të papenguar prej trashëgimisë që me peshën e vet përkulin aq shumë organizata të tjera lajmesh.

Gjithsesi. Në fillim të javës, pyeta Cressman dhe Kenny Yum, redaktorin menaxhues të AOL Canada, nëse mund të më tregonin për ndonjë projekt gazetarie për të cilin ndiheshin krenarë.

Yum filloi të fliste se si HuffPost menduar një “përqasje prej Rruge Kryesore” ndaj raportimit për biznesin. “Nuk shoh shumë media të hyjnë në këtë territor dhe në fakt jemi krenarë që e bëjmë.” Përmendi një seri të quajtur Kujdes Hendekun, e cila i kushtohet hulumtimit të hendekut të të ardhurave mes të pasurve dhe të varfërve në Kanada. HuffPost besonte tek kjo aq shumë saqë dërguan reporterin e biznesit në Kalgari. Sa herë që në lajme del një artikull tjetër për pabarazinë në të ardhura, futet në serinë Kujdes Hendekun.

“Një pjesë e ADN-së së Huffington Post është të fokusohet tek ato gjëra që ne mendojmë se janë të rëndësishme dhe nuk kërkojnë vetëm një “Pa shih, po ndodh kjo”, dhe pastaj kalojmë tek tjetra,” u shpreh Cressman. “Ndaj Kenny dhe ekipi i tij kanë fleksibilitetin që të mbulojnë ato gjëra që janë të rëndësishme dhe jo thjesht të ndjekin faqet e shikuara.”

Kontrasti që përshkruante Cressman – dallimi midis “të rëndësishme” dhe “faqet e shikuara” – më mbeti në mendje teksa kthehesha në zyrë, hapa HuffPost dhe kërkova seritë Kujdes Hendekun. Ishte e vështirë të dalloje se sa vend ka zënë artikulli i Kalgarit, por nuk dukej se kish arritur të ndizte projektorët; e kishin marrë vetëm rreth dyqind herë në Facebook. Shumë më popullore se kjo ishte një seri fotosh që tregonte pesë shtëpitë më të shtrenjta në Kanada. Edhe kjo ishte brenda Kujdes Hendekun. Kishte qenë një karrem i pastër për trafikun. Ama, të them të drejtën, edhe unë e klikova. - MAPO