Rasti ‘Marin Mema’ nuk ndjell solidaritet gazetarësh
Rasti i gazetarit Marin Mema që është blokuar, dhe kthyer mbrapsht, në kufirin shqiptaro-grek, ngaqë kohë më parë ka bërë një dokumentar për çamët e për çështjen çame, nuk ka gjetur solidaritetin e duhur mes gazetarëve. Ka pasur do artikuj të shkruar nga ndonjë opinionist në Shqip (dje mbanin firmën e Stefanit dhe Minxhozit), por asgjë më tepër se sa kaq, duke krijuar kështu idenë se kemi të bëjmë me një ‘hall’ të Top-media-s. Edhe protestës së parë të gazetarëve të organizuar nga shoqata e Aleksandër Çipës (sot, pas gjysmë ore, saktësisht në orën 11.00, ka një protestë tjetër përballë Ministrisë sonë të Jashtme) nuk është mbuluar e raportuar kushedi se çfarë nga gazetarët. Është pak e çuditshme, në një kohë që për këtë çështje është bërë i gjallë dhe Organizata e Mediave të Europës Juglindore (SEEMO).
Re.Pu.
Comments
Heshtje institucionale.
<p> </p><p>Heshtje institucionale. Asnjë jehonë opozitare. Asnjë protestë shoqërore. Heshtja e një kërme. Kjo është heshtja e një shteti varrezë. Ku, të gjithë të vdekurit e dinë mirë se cfare janë; e dinë mirë se nuk kanë kujt ti qahen. E dinë mirë se për ta – njeri - nuk qan më. Dhe normal. Kaluan 21 vjet. Gjithëcka harrohet, mbetet vetëm kujtimi. Dhe, kujtimi nuk mund të qahet – more idiot. Sepse nuk është një gjë e gjallë. Kurajo. Sidoqoftë një gjë mbetet. Kush? Të ndenjurit shtrirë. Vetem shtrirë, si ne gjumë, të vdekurit duhet te rinë. Kjo është e drejta e madhe, e tyre, e cila, buron nga karta universale e të drejtave të të vdekurve. Kanë ata edhe një te drejtë tjetër të madhe. Lirinë. Pra mësoni ju o të vdekur se nuk jeni të izoluar - mes jush. Por, jane te izoluar vetëm nga që vinë nga bota e jashtme. Dhe, për këtë të fundit, hall, as Karta një zgjidhje nuk e parashikon. E në këto kushte, në shtetin e mortit, është pak që të ndjehesh i mjerë. Sepse. As ngushëllim nuk mer. Ja. Edhe ata pak të afërm te cilët vinë, herë pas here, që ti vizitojnë të vdekurit e tyre - të pajetët nuk i dëgjojnë dot. Jo se të dashurve u mungojne veshët, por atyre nuk u vjen zëri. Nuk kanë as figurë. Nuk kanë as edhe ndonjë mjet tjetër që ti ndihmojë sadopak që të kuptojnë c’thuhet. Gjithësesi. Me shpresë. Sepse. Janë atje, gjithashtu, ndonëse pas kangjellave, ca njerëz të huaj qe japin e marin me këmbë e me duar; që duken sikur por masturbojnë gëzueshëm, apo, sikur bëjnë thirrje për tu bashkuar me ta. Megjithatë. Prapë. Asgjë nuk lëviz. As gurët e varit, të paktën. Vetëm qiparisave tek-tuk, më të rrallë, koka se cu lëviz rëndë-rëndë. Kaq e thellë na qënka kjo hija e vdekjes së shtetit? Po. Pse pak te duket? Po. Pak më duket. Ka edhe me keq – thonë, apo, me të dëgjuar e kanë. Le te presim. Se të vdekur jemi, dhe më shumë se jetën nuk kanë se c’të na marin - nuk kanë se c’të na japin. Një jetë e humbur nuk është asgjë. Mijëra e mijëra jetë të humbura nuk janë asgjë fare. Kjo është forca e një populli. Forca e një shoqëria. Forca e nje shteti. Forca e Partive. Kjo është forca e prijësve demokrat. Që, ti garantojë për ditë njerezit e vet se do të vdesin rehat, se do te prehen të lirë ne mrekullinë e pafundësisë. Dhe që mëndjen, sakën, të mos e kenë nga jeta. Nga kjo putanë, nga kjo lavire e cila prej një kohe tepër te gjatë vetëm me mashtrime. Që vetëm gënjen - si një opozitar. Që i mban njerezit me shpresa, për nje jetë më të mirë, për një jetë ndryshe. I mban të zhytur nën dridhmën se nje ditë do t'u jepet e tëra atyre, e lirë, gjoksjashtë, pakufi, buzëdjegur dhe e barabarte për të gjithë.</p><p>( E gjithë salla ngrihet në këmbë, brohoritje, ovacione të panderprera, lot gëzimi për udhëheqësit e partive dhe të popullit të vdekur. Ju bëftë dita njëmijë - uron një nënë, një grua, një motër shamizezë, si dhe të gjithë burrat e paepur për nga sharmi që kjo fjalë mban në gji. Urraaaa...... )</p>
Heshtje institucionale.
<p> </p><p>Heshtje institucionale. Asnjë jehonë opozitare. Asnjë protestë shoqërore. Heshtja e një kërme. Kjo është heshtja e një shteti varrezë. Ku, të gjithë të vdekurit e dinë mirë se cfare janë; e dinë mirë se nuk kanë kujt ti qahen. E dinë mirë se për ta – njeri - nuk qan më. Dhe normal. Kaluan 21 vjet. Gjithëcka harrohet, mbetet vetëm kujtimi. Dhe, kujtimi nuk mund të qahet – more idiot. Sepse nuk është një gjë e gjallë. Kurajo. Sidoqoftë një gjë mbetet. Kush? Të ndenjurit shtrirë. Vetem shtrirë, si ne gjumë, të vdekurit duhet te rinë. Kjo është e drejta e madhe, e tyre, e cila, buron nga karta universale e të drejtave të të vdekurve. Kanë ata edhe një te drejtë tjetër të madhe. Lirinë. Pra mësoni ju o të vdekur se nuk jeni të izoluar - mes jush. Por, jane te izoluar vetëm nga që vinë nga bota e jashtme. Dhe, për këtë të fundit, hall, as Karta një zgjidhje nuk e parashikon. E në këto kushte, në shtetin e mortit, është pak që të ndjehesh i mjerë. Sepse. As ngushëllim nuk mer. Ja. Edhe ata pak të afërm te cilët vinë, herë pas here, që ti vizitojnë të vdekurit e tyre - të pajetët nuk i dëgjojnë dot. Jo se të dashurve u mungojne veshët, por atyre nuk u vjen zëri. Nuk kanë as figurë. Nuk kanë as edhe ndonjë mjet tjetër që ti ndihmojë sadopak që të kuptojnë c’thuhet. Gjithësesi. Me shpresë. Sepse. Janë atje, gjithashtu, ndonëse pas kangjellave, ca njerëz të huaj qe japin e marin me këmbë e me duar; që duken sikur por masturbojnë gëzueshëm, apo, sikur bëjnë thirrje për tu bashkuar me ta. Megjithatë. Prapë. Asgjë nuk lëviz. As gurët e varit, të paktën. Vetëm qiparisave tek-tuk, më të rrallë, koka se cu lëviz rëndë-rëndë. Kaq e thellë na qënka kjo hija e vdekjes së shtetit? Po. Pse pak te duket? Po. Pak më duket. Ka edhe me keq – thonë, apo, me të dëgjuar e kanë. Le te presim. Se të vdekur jemi, dhe më shumë se jetën nuk kanë se c’të na marin - nuk kanë se c’të na japin. Një jetë e humbur nuk është asgjë. Mijëra e mijëra jetë të humbura nuk janë asgjë fare. Kjo është forca e një populli. Forca e një shoqëria. Forca e nje shteti. Forca e Partive. Kjo është forca e prijësve demokrat. Që, ti garantojë për ditë njerezit e vet se do të vdesin rehat, se do te prehen të lirë ne mrekullinë e pafundësisë. Dhe që mëndjen, sakën, të mos e kenë nga jeta. Nga kjo putanë, nga kjo lavire e cila prej një kohe tepër te gjatë vetëm me mashtrime. Që vetëm gënjen - si një opozitar. Që i mban njerezit me shpresa, për nje jetë më të mirë, për një jetë ndryshe. I mban të zhytur nën dridhmën se nje ditë do t'u jepet e tëra atyre, e lirë, gjoksjashtë, pakufi, buzëdjegur dhe e barabarte për të gjithë.</p><p>( E gjithë salla ngrihet në këmbë, brohoritje, ovacione të panderprera, lot gëzimi për udhëheqësit e partive dhe të popullit të vdekur. Ju bëftë dita njëmijë - uron një nënë, një grua, një motër shamizezë, si dhe të gjithë burrat e paepur për nga sharmi që kjo fjalë mban në gji. Urraaaa...... )</p>
Heshtje institucionale.
<p> </p><p>Heshtje institucionale. Asnjë jehonë opozitare. Asnjë protestë shoqërore. Heshtja e një kërme. Kjo është heshtja e një shteti varrezë. Ku, të gjithë të vdekurit e dinë mirë se cfare janë; e dinë mirë se nuk kanë kujt ti qahen. E dinë mirë se për ta – njeri - nuk qan më. Dhe normal. Kaluan 21 vjet. Gjithëcka harrohet, mbetet vetëm kujtimi. Dhe, kujtimi nuk mund të qahet – more idiot. Sepse nuk është një gjë e gjallë. Kurajo. Sidoqoftë një gjë mbetet. Kush? Të ndenjurit shtrirë. Vetem shtrirë, si ne gjumë, të vdekurit duhet te rinë. Kjo është e drejta e madhe, e tyre, e cila, buron nga karta universale e të drejtave të të vdekurve. Kanë ata edhe një te drejtë tjetër të madhe. Lirinë. Pra mësoni ju o të vdekur se nuk jeni të izoluar - mes jush. Por, jane te izoluar vetëm nga që vinë nga bota e jashtme. Dhe, për këtë të fundit, hall, as Karta një zgjidhje nuk e parashikon. E në këto kushte, në shtetin e mortit, është pak që të ndjehesh i mjerë. Sepse. As ngushëllim nuk mer. Ja. Edhe ata pak të afërm te cilët vinë, herë pas here, që ti vizitojnë të vdekurit e tyre - të pajetët nuk i dëgjojnë dot. Jo se të dashurve u mungojne veshët, por atyre nuk u vjen zëri. Nuk kanë as figurë. Nuk kanë as edhe ndonjë mjet tjetër që ti ndihmojë sadopak që të kuptojnë c’thuhet. Gjithësesi. Me shpresë. Sepse. Janë atje, gjithashtu, ndonëse pas kangjellave, ca njerëz të huaj qe japin e marin me këmbë e me duar; që duken sikur por masturbojnë gëzueshëm, apo, sikur bëjnë thirrje për tu bashkuar me ta. Megjithatë. Prapë. Asgjë nuk lëviz. As gurët e varit, të paktën. Vetëm qiparisave tek-tuk, më të rrallë, koka se cu lëviz rëndë-rëndë. Kaq e thellë na qënka kjo hija e vdekjes së shtetit? Po. Pse pak te duket? Po. Pak më duket. Ka edhe me keq – thonë, apo, me të dëgjuar e kanë. Le te presim. Se të vdekur jemi, dhe më shumë se jetën nuk kanë se c’të na marin - nuk kanë se c’të na japin. Një jetë e humbur nuk është asgjë. Mijëra e mijëra jetë të humbura nuk janë asgjë fare. Kjo është forca e një populli. Forca e një shoqëria. Forca e nje shteti. Forca e Partive. Kjo është forca e prijësve demokrat. Që, ti garantojë për ditë njerezit e vet se do të vdesin rehat, se do te prehen të lirë ne mrekullinë e pafundësisë. Dhe që mëndjen, sakën, të mos e kenë nga jeta. Nga kjo putanë, nga kjo lavire e cila prej një kohe tepër te gjatë vetëm me mashtrime. Që vetëm gënjen - si një opozitar. Që i mban njerezit me shpresa, për nje jetë më të mirë, për një jetë ndryshe. I mban të zhytur nën dridhmën se nje ditë do t'u jepet e tëra atyre, e lirë, gjoksjashtë, pakufi, buzëdjegur dhe e barabarte për të gjithë.</p><p>( E gjithë salla ngrihet në këmbë, brohoritje, ovacione të panderprera, lot gëzimi për udhëheqësit e partive dhe të popullit të vdekur. Ju bëftë dita njëmijë - uron një nënë, një grua, një motër shamizezë, si dhe të gjithë burrat e paepur për nga sharmi që kjo fjalë mban në gji. Urraaaa...... )</p>
Heshtje institucionale.
<p> </p><p>Heshtje institucionale. Asnjë jehonë opozitare. Asnjë protestë shoqërore. Heshtja e një kërme. Kjo është heshtja e një shteti varrezë. Ku, të gjithë të vdekurit e dinë mirë se cfare janë; e dinë mirë se nuk kanë kujt ti qahen. E dinë mirë se për ta – njeri - nuk qan më. Dhe normal. Kaluan 21 vjet. Gjithëcka harrohet, mbetet vetëm kujtimi. Dhe, kujtimi nuk mund të qahet – more idiot. Sepse nuk është një gjë e gjallë. Kurajo. Sidoqoftë një gjë mbetet. Kush? Të ndenjurit shtrirë. Vetem shtrirë, si ne gjumë, të vdekurit duhet te rinë. Kjo është e drejta e madhe, e tyre, e cila, buron nga karta universale e të drejtave të të vdekurve. Kanë ata edhe një te drejtë tjetër të madhe. Lirinë. Pra mësoni ju o të vdekur se nuk jeni të izoluar - mes jush. Por, jane te izoluar vetëm nga që vinë nga bota e jashtme. Dhe, për këtë të fundit, hall, as Karta një zgjidhje nuk e parashikon. E në këto kushte, në shtetin e mortit, është pak që të ndjehesh i mjerë. Sepse. As ngushëllim nuk mer. Ja. Edhe ata pak të afërm te cilët vinë, herë pas here, që ti vizitojnë të vdekurit e tyre - të pajetët nuk i dëgjojnë dot. Jo se të dashurve u mungojne veshët, por atyre nuk u vjen zëri. Nuk kanë as figurë. Nuk kanë as edhe ndonjë mjet tjetër që ti ndihmojë sadopak që të kuptojnë c’thuhet. Gjithësesi. Me shpresë. Sepse. Janë atje, gjithashtu, ndonëse pas kangjellave, ca njerëz të huaj qe japin e marin me këmbë e me duar; që duken sikur por masturbojnë gëzueshëm, apo, sikur bëjnë thirrje për tu bashkuar me ta. Megjithatë. Prapë. Asgjë nuk lëviz. As gurët e varit, të paktën. Vetëm qiparisave tek-tuk, më të rrallë, koka se cu lëviz rëndë-rëndë. Kaq e thellë na qënka kjo hija e vdekjes së shtetit? Po. Pse pak te duket? Po. Pak më duket. Ka edhe me keq – thonë, apo, me të dëgjuar e kanë. Le te presim. Se të vdekur jemi, dhe më shumë se jetën nuk kanë se c’të na marin - nuk kanë se c’të na japin. Një jetë e humbur nuk është asgjë. Mijëra e mijëra jetë të humbura nuk janë asgjë fare. Kjo është forca e një populli. Forca e një shoqëria. Forca e nje shteti. Forca e Partive. Kjo është forca e prijësve demokrat. Që, ti garantojë për ditë njerezit e vet se do të vdesin rehat, se do te prehen të lirë ne mrekullinë e pafundësisë. Dhe që mëndjen, sakën, të mos e kenë nga jeta. Nga kjo putanë, nga kjo lavire e cila prej një kohe tepër te gjatë vetëm me mashtrime. Që vetëm gënjen - si një opozitar. Që i mban njerezit me shpresa, për nje jetë më të mirë, për një jetë ndryshe. I mban të zhytur nën dridhmën se nje ditë do t'u jepet e tëra atyre, e lirë, gjoksjashtë, pakufi, buzëdjegur dhe e barabarte për të gjithë.</p><p>( E gjithë salla ngrihet në këmbë, brohoritje, ovacione të panderprera, lot gëzimi për udhëheqësit e partive dhe të popullit të vdekur. Ju bëftë dita njëmijë - uron një nënë, një grua, një motër shamizezë, si dhe të gjithë burrat e paepur për nga sharmi që kjo fjalë mban në gji. Urraaaa...... )</p>
sepse nuk ka komunitet
<p>sepse nuk ka komunitet gazetaresh, sepse jane organizuar dobet, duke pare secili hallin e vet dhe duke mos e kuptuar qe jane nje force e rendesishme e shoqerise, ne te mire e ne te keq. per te mos hyre pastaj tek niveli i gazetarise ne vend qe le per te deshiruar dhe shumica nuk kane lidhje me profesionin dhe profesioniste si Marini, ndaj u duket e huaj kjo gje. te jesh gazetar duhet ta ndjesh ne palce diskriminimin qe i bene Marinit, po ketyre kaq u ben</p>
ky aleksander cipi pse nuk
<p>ky aleksander cipi pse nuk protestoi perpara ambasades se tij greke apo ka frike se i presin pensionin </p>
Add new comment