Një komedi që pason tragjedinë

Në mars 2011, në Bruksel, në përfundim të një samiti për zhvillimet në vendet arabe, Sarkozi dha një konferencë për shtyp ku ndër të tjera e shpjegoi kështu filozofinë e Perëndimit lidhur me sulmet kundër regjimit të Gedafit:  “Ne do të jemi gjithnjë në krahun e popullit që manifeston pa dhunë e që nuk mund të shtypen me dhunë. Në çdo demokraci mund të ketë manifestime, ndonjëherë të dhunshme, për fat të keq. Por në asnjë demokraci ne nuk mund të tolerojmë mobilizimin e ushtrisë që të qëllojë me plumba të vërtetë kundër protestuesve. Ky është qëndrimi francez dhe ky nuk ndryshon ndaj cilitdo vend që do të bëhej fjalë”

E pranishme në atë konferencë shtypi, Arta Tozaj, reportere e “Top Channel” në Bruksel, e pyeti Presidentin nëse kjo deklaratë vlen edhe për një vend anëtar të NATO-s siç është Shqipëria ku më 21 janar katër manifestues u vranë me plumba të vërtetë, të qëlluar në kokë dhe në kraharor, dhe se a vlejnë katër jetë në Shqipëri më pak se qindra jetët e humbura në vendet arabe? Presidenti francez u përgjigj: “Nëse pyetja është se a ka një jetë, qoftë ajo në Shqipëri apo në Siri, më shumë apo më pak vlerë, përgjigjja ime është e thjeshtë, jeta ka të njëjtën vlerë dhe parimet vlejnë njësoj… është evidente se nëse ndodh ose nëse ka ndodhur njësoj në Shqipëri deklaratat e mia do të ishin fiks të së njëjtës natyrë”.

Nuk do të tolerohet përdorimi i plumbave luftarakë kundër protestuesve në cilindo vend që të bëhet fjalë? Po përse po ndodhte ndryshe në Tiranë? Sigurisht pa e ditur, Sarkozi kish vënë në pozitë të vështirë diplomacinë perëndimore, përfshi edhe atë franceze në Shqipëri. Deri në atë moment të gjithë kishin gjetur një alibi për vrasjet duke ia hedhur topin prokurorisë. Ndërkaq, Berisha po bënte përpjekje që versioni përfundimtar i hetimeve të sugjeronte një vrasje të protestuesve “me rikoshet” pra “pa dashje”. Me një rikoshet të tillë Berisha donte jo vetëm t’i shpëtonte përgjegjësisë, por synonte të bënte fajtor edhe liderin e opozitës: Ai i solli demonstruesit para plumbave! – ulërinin megafonët e Berishës. Kuptohet që orvatja ishte qesharake, por aty ku mungon drejtësia, nuk është aspak çudi që tragjedia të maskohet me komedi. Dhe në fakt kjo po ndodh. Gjyqi për 21 janarin është një farsë, një komedi që pason tragjedinë.

*****

*Nga editoriali "Të vrasësh drejtësinë me rikoshetë" me autor Andrea Stefani, botuar në të përditshmen SHQIP

Stefani i plotë: http://gazeta-shqip.com/lajme/2012/12/30/te-vrasesh-drejtesine-me-rikoshet/