Kujtesa e shkurtër e shqiptarëve; dhe qejfi për t’u marrë me histori

“Do ju tregoj një histori”, i thotë ambasadori holandez Rudina Xhungës, që e kish ftuar në studion e programit të vet Shqip dhe i kish bërë pyetjen mbi 21 janarin e vitit 2011. Dhe historia është kjo:

“Kur u bëra ambasador, kalova javët e para në hotel, në Tiranë, dhe në dhomën time shikoja televizionet shqiptare.  Një ditë po shikoja televizor dhe kuptova se çfarë i kishte ndodhur z. Kosta Trebicka, i cili u gjend i vdekur në një pjesë të Shqipërisë, larg makinës së tij. Kur e pashë këtë, reagimi im i parë ishte “oh, kjo ngjarje do më mbajë të angazhuar si ambasador për dy vitet e ardhshme”, sepse ishte vërtet një ngjarje shumë e rëndësishme në sytë e mi. Por ndërkohë, ajo ngjarje u shua për dy javë dhe askush nuk e përmendi më qysh atëherë. Dhe as në atë kohë nuk pati një investigim të besueshëm. Keni patur shpërthimin në Gërdec, 26 të vrarë, shumë pyetje, asnjë përgjigje ende dhe kjo më bën të them se unë nuk e kuptoj, se si shqiptarët arrijnë t’i pranojnë këto gjëra. Diçka e rëndë ndodh dhe menjëherë humbet, harrohet dhe zhduket nga kujtesa. Ndërkohë që në të njëjtën kohë, ju jetoni me historinë tuaj, shumë herë më tepër, sesa vendet e tjera të Evropës perëndimore. Unë nuk e kuptoj këtë gjë.”

As ne nuk e kuptojmë. Apo ka ndonjë që e kupton?

E.G.