Dy aspekte që habisin analistët për fenomenin Berluskoni

Mungojnë vetëm dy javë nga zgjedhjet parlamentare të 24 shkurtit nw Itali. Sipas sondazheve të shumta që pothuajse po zhvillohen përditë, aleanca e majtë e drejtuar nga Pierluigi Bersani është në avantazh me një diferencë relativisht të thellë (5-8%) mbi kundërshtarin më të afërt, të pavdekshmin Silvio Berlusconi. Me një fushatë elektorale të karakterizuar nga serioziteti, qetësia dhe në përgjithësi tonet e ulëta, Bersani synon të krijojë një imazh qartësisht ndryshe nga epopeja iluzioniste e Don Zhuanit plak. Por e majta italiane vazhdon të vuajë nga të metat e saj tashmë gjenetike. Si gjithmonë grindavecë dhe të përçarë, liderët e Partisë Demokratike kanë filluar parakohe bisedimet mbi ndarjen e një  pushteti që akoma nuk kanë fituar. Ndryshe nga fushatat e tjera, kësaj here Bersani është një lider i legjitimuar dyfish (nga Kongresi i PD-së, por edhe nga vota popullore e zgjedhjeve primare të vjeshtës së shkuar). Ky fakt i jep Bersanit argumente të shëndosha për të qetësuar dhe mbajtur nën kontroll skuadrën e tij. Ndjesia, sidoqoftë, është se e majta në tërësi ngurron të çojë motorrin e saj elektoral deri në xhirot maksimale. Taktika e adoptuar (me vetëdije apo jo), është mbrojtja e avantazhit dhe demaskimi i sulmeve dhe premtimeve jehonëplota të palës tjetër.

Pas 8 viteve qeverisjeje (2001-2006 dhe 2008-2011) që çuan Italinë vetëm një hap larg greminës, Berluskoni rikthehet më i vendosur se kurrë për ti kërkuar popullit edhe një mandat tjetër. Me një energji për disa aspekte rinore, 77 vjeçari është i bindur se 18 muaj larg karriges së kryeminisrit kanë mjaftuar për ti rikrijuar virgjërinë politike. Dështimet e njëpasnjëshme që ka koleksionuar si kryeministër ua ka faturuar si përherë të tjerëve: aleatëve tradhëtarë, Gjermanisë kokëkrisur, krizës financiare ndërkombëtare. Mungojnë alienët dhe mozaiku kompletohet.

Dy janë aspektet që habisin analistët për fenomenin Berluskoni. Si është e mundur që konservatorët italianë, prej pothuajse dy dekadash pas shkrirjes së partisë monopolizuese Demokracia Kristiane, vazhdojnë të kapen pas një xhakete të pluhurosur dhe plot me arna si ajo e miliarderit milanez? Por mbi të gjitha, si ka mundësi që buzëqeshja e Silvio-s prej një matrapazi të regjur, bën për vete akoma miliona italianë edhe pasi u vërtetua falimentimi i tij si shtetar? Vota e lirë do japë verdiktin përfundimtar dhe ndoshta qytetarët do shfaqen më të pjekur sesa klasa politike që po i drejton. E.X.