"Hasmi në p… të s'amës" dhe "çdo gusht te Teqeja"

Shumica e njerëzve bëjnë zhurmë gjithë jetën për atë që po bëjnë, apo atë që kanë bërë. Kur ky soj ikën, bie qetësia. Ka ca të tjerë, shumë më të paktë, që s’flasin kurrë për ato që bëjnë. Ama kur këta ikin, për ta flitet gjatë. Si Ali Podrimja. Nuk reshtin deklaratat për ikjen e poetit, ku dallon ai që Ardian Vehbiu e quan me përçmim të drejtë "kori kakofonik" i politikanëve që "rendin të kapin mikrofonat dhe kamerat për të luajtur rolet e paracaktuara në teatrin e dhimbjes publike". Nga këta nuk kemi ç'mësojmë për Ali Podrimjen. Por nga dy detaje që Mero Baze dhe Dritëro Agolli japin në shtypin e sotëm nga takimet personale me poetin, mund të mësohet shumë mbi personalitetin e të ndjerit. Spikatin fjalët e një trakti-poetik (që Baze ia ka lexuar në një mur në Prishtinë) dhe zakoni i përvitshëm i poetit kosovar, (i vënë në dukje nga Agolli), për të shkuar çdo gusht në Teqenë e Tomorit.

Shkruan Baze në editorialin e TemA-s: "Jam hutuar kur e kam takuar për herë të parë nga diferenca mes fuqisë së fjalës së shkruar dhe një burri mesatar pa asnjë gjymtyrë imponuese në bisedë. Nuk u ngjante shkrimtarëve tanë të mëdhenj, sa i përket autoritetit imponues të tyre... Nuk e ka kufizuar veten të shkruajë “Unë, biri yt Kosovë”, kur mund te burgosej për irredentizëm; dhe as traktin e tij politik në kulmin e përpjekjeve të Kosovës për t'u çliruar, të cilin e kam lexuar në një mur restoranti në Prishtinë: “Tokë me nda nuk kam/ Hasmi në pidh t’samës/ Me vdekë duhet mësue/ Qençe nuk jetohet më….”

Thotë Agolli në një intervistë në GSH: "…Sa herë që vinte në Tiranë më vizitonte në shtëpi…Ka ndodhur që kur vinte, të rrinte edhe një javë edhe 10 ditë këtu me mua në shtëpinë time. Rrinim zgjuar e bisedonim deri vonë pas mesnate. E kam ndjerë në ato biseda dinamizmin e tij, lëvizjet. Donte të ishte gjithnjë në udhëtime. I donte aq shumë udhëtimet sa më ka qëlluar ta takoj edhe në Çorovodë, por shkonte edhe në Tomorr tek teqeja çdo muaj gusht…". (A.N.)