Pse po i bien Ramës për Parisin?

Parada e Kryeministrit me 4 kryetarë OJF-sh (sepse në të vërtetë, komunitetet fetare njihen si OJF nga shteti e funksionojnë si të tilla) ditët e fundit ka marrë një ngjyrim të fortë mavi: A ishte hipokrizi parada kur “Ky Kryeministër” është armik i shtypit të lirë? Pyetja është e drejtë, por është e padrejtë.

Është e drejtë sepse posti i Kryeministrit është burimi i pushtetit më eklipsues në vendin tonë, sepse luan shumë fije të tjera pushtetesh që në një vend normal nuk do të kishte të drejtë t’i luante, por është dhe e padrejtë, sepse e redukton debatin mbi terrorizmin, lirinë e shtypit e të shprehjes, islamin politik dhe përgjithësisht futjen e fesë në politikë.

Çështje Rame

Debati i vërtetë, është vetëm një: Pse në Shqipëri nuk ka debat për marrëdhëniet e fesë me politikën dhe terrorizmin? Duke e kondensuar debatin te Rama, bëhet çështje “Rame” dhe debati i vërtetë nuk ndodh. Ndodh vetëm sulmi ndaj Kryeministrit aktual, kur për shtypjen, blerjen, heshtjen dhe masakrimin e lirisë së shtypit ka pasur një garë sui generis mes të gjithë Kryeministrave që kanë mbretëruar në këtë vend.

Është e trishtueshme të lexosh eksponentë të PD-së që i vërsulen Ramës, kur lulëzimi i radikalizmit mysliman ka marrë formë nën pushtetin e tyre, ose të merresh me Ramën kur ish-Kryeministri ka dhënë “bakshish” një nga lulishtet më të bukura e më qëndrore të Tiranës që ortodoksët të ngrinin një goxillë betoni që e quajnë katedrale.

Pikërisht, e keqja jonë, halli jonë i madh, lulëzimi i radikalizmit fetar ka ardhur si pasojë e flirtimit të pacipë të çdo pushteti, jo me fenë, por me përfaqësues fetarë.

Ky është debati sot. Nëse merremi thjesht me Ramën dhe mënyrën sesi ky individ përdor pushtetin, i kemi bërë një shërbim ekstra terrorizmit: Ne, të vetmin rast për të hapur një debat të gjerë për të, po e kthejmë në sulm politik. Po i biem Ramës. Hajt të gjejmë pra, mënyrën për t’i rënë Ramës.

Çështje T’Rame

Rama ka hisen e vet të mëkatit. Janë të njohura në botën mediatike e mes gazetarësh ndërhyrjet e tij, por, ai po bën të njëjtën gjë që bënte Berisha para tij, Nano para Berishës, Meta para Nanos, Rama para Metës, dhe Berisha para të gjithë këtyre. Të gjithë këta po flirtojnë me komunitetet fetare. Arsyet? Ka një mori arsyesh, që nga trafiku i influencës, tek allishverishet e pastra me pronat, tek mitmarrjet për të mbyllur një sy, tek presioni i fqinjëve (sidomos serbët e turqit), shkelja e kushtetutës për të lejuar parti me ideologji fetare e deri tek aktet e pastra të tradhëtisë ndaj kombit, dmth, shitja e kombit tek interesat fetare radikale.

Ky krim ndaj laicitetit dhe sekularizmit të sanksionuar me Kushtetutë ndodh prej 24 vitesh. Nuk është çështje (vetëm) e Ramës. Por, Rama ka hisen e vet të mëkatit.

Hisja e Ramës

Mëkati i Ramës nuk është kryer ende, të paktën në lidhje me radikalizmin fetar. Deri tani kemi parë dëshirën e tij për të shitur imazhin që nuk ekziston, të një harmonie fetare që janë thjesht rrobat e reja të mbretit. Por mbretin, e kemi lakuriq. Nëndhe’ vlon radikalizmi dhe për këtë fuqi të huaja investojnë qindra miliona. Aty ku shteti ka lënë vende bosh në ekonomi dhe arsim, vendin e kanë zënë “investimet” e errëta e atyre që duan të marrin pushtet përmes ideologjisë fetare.

Ajo çfarë nga ky Kryeministër dhe maxhoranca e tij pritet, është që të heqë petkun e harmonisë që përdor para Merkelit dhe të hapë në Parlament debatin mbi sekularizmin e përdhunuar të këtij vendi. Të hapë një debat ligjor, ekzekutiv, parimor e ideor mbi përdhunimin e të përbashkëtës nga individë me ambicie pushteti e me ideologji të errëta. Të dimë, kush janë, sa janë, pse nuk ndjehen më shqiptarë por thjesht besimtarë, kush na i edukon fëmijët, si janë ndërtuar komunitetet ekonomike të besimtarëve që shkëmbejnë mallra e shërbime veç mes vetes, sepse ne të tjerët jemi të pafetë, pse qytetarët e tij ikin në Siri dhe pse Shqipëria tek këta pushon së ekzistuari si Atdhe.

Nëse ky Kryeministër nuk ka kohë, guxim apo interes të flasë për këto, ai nuk është më Kryeministër i Republikës, sepse kjo Republikë do pushojë së qeni e tillë nëse vazhdon ekspansioni fetar në politikë, ekonomi dhe edukim. Jemi shtet sekular, por vetëm në letra. Sjelljet e shtetarëve e konfirmojnë këtë.

Vezët e Pashkës

Një President e Kryeministër shqiptar nuk linte pa përmendur në çdo fjalim si përshëndetje fjalën “Zoti ju bekoftë”. Kjo është anti kushtetuese. Ai ishte Presidenti e Kryeministri i një Republike sekulare, jo fetare. Një tjetër President shtron dhe iftar, mirë që nuk ndan dhe vezë Pashke. Jo se s’do, po se s’i ka vajtur mendja. Ai, është President edhe i ateistëve, agnostëve, edhe i atyre që nuk besojnë në asnjërën nga fetë e njohura zyrtarisht, por, nuk sillet is i tillë.

Krerët më të lartë të shtetit nuk lenë qokë pa bërë për çdo festë fetare duke vjedhur kohë televizive. Ata nuk kanë punë aty. Puna e tyre nuk janë qokat, por, mbrojtja e vendit nga lakmia e pangopur e pushteteve okulte, në veçanti e atyre që kanë ideologji fetare. Gjëja që anashkalojnë është që bashkëjetesa fetare ka mbijetuar vetëm falë një fakti të vetëm: sekularizmi. Etërit e kombit u treguan shumë të zgjuar që ta mbanin fenë jashtë Republikës.

Për gati 100 vjet, ky vend nuk shpërtheu për një arsye të vetme, se është një shtet sekular e laik. Ditën kur ata që marrin pushtet përmes ideologjisë fetare do arrijnë t’i imponojnë rregullat e tyre Republikës, do jetë dita e fundit e këtij kombi për të cilin dhanë shpirtin rilindasit, sot të shpallur terroristë nga radikalët e të tërë palëve, sepse donin kishën autoqefale, sepse ishin kundër Sulltanit, sepse donin një Shqipëri laike.

Vezët e Pashkës, kur qëllon që çahen, mbajnë një erë të qelbur.

Fundi i Republikës dhe fundi i harmonisë

Flirtimi i pacipë i politikës me Fenë, por dhe heshtja e turpshme e derisotshme e medias për të hapur debatin e raportit të fesë me shekullarizmin, është arsyeja pse sot gjendemi me disa vezë Pashke në dorë. U kemi vënë dhe emra: Toleranca Fetare, Bashkëjetesa Fetare, Harmonia Fetare. Ngjajnë të bukura, si lapsat në xhaketën e Kryeministrit. Por, realiteti i sotëm na tregon që vezët e Pashkës një ditë do thyhen. Atëherë do të na qelbin me erë. Është aroma e së vërtetës, që duan të na gënjejnë që nuk ekziston. Por nuk mund të gënjejmë veten për shumë gjatë.

T’i thyejmë tani! Dhe mes qelbësirllëkut, të ringremë të vetmin garant të tolerancës, bashkëjetesës e harmonisë: shekullarizmin.

Dita