Ju flet Tiranaaa!

Në filmin e Kinostudios socrealiste, “Radiostacioni”, ka një episod ku partizani Birçe Hasko i hakërrehet spikeres Pavlina Mani që po fliste para mikrofonit me zë të dridhur: “Bërtit, nepërkë borgjeze. Ju flet Tiranaa!” Dhe Birçja hedh vështrimin triumfator nga kolegët partizanë për të mbledhur konsensus, “mirë ja bëra, apo jo”. Çdo krahasim çalon, por këto hakërrime ndaj borgjezes “në ikje” dhe hedhja e vështrimit lart, për të marrë lavdërime nga shefat më kujtuan sulmet verbale të këtyre ditëve nga eksponentë të PD-së, në adresë të “borgjezit” amerikan në ikje, ambasadorit Arvizu. Episodet janë bërë publike dhe janë komentuar tashmë: Ambasadori krahasoi fitoren elektorale të së majtës me atë të vitit 1992, ish kryetarja e Kuvendit dhe pothuajse ish nënkryetarja e PD-së Jozefina Topalli reagoi në facebook, e për të mos mbetur prapa, edhe ish ministri e deputeti Genc Pollo.

Së pari duhet theksuar se nuk ka asgjë të keqe t’i kundërvihesh një ambasadori, aq më mirë “të fuqishëm” si ai amerikan, apo i çdo vendi tjetër. Nga kjo rubrikë e kam përshëndetur vite më parë qëndrimin dinjitoz të zonjës Topalli si kryetare Kuvendi, në një episod takimesh jashtë vendit, kur asaj iu propozua “forcim i marrëdhënieve mes Shqipërisë dhe rajonit të Pulias” dhe ajo saktësoi se lidhjet mes Shqipërisë dhe Italisë padyshim do vijnë duke u forcuar. Madje, të pranojmë se jo rrallëherë na ka qarë syri për pak dinjitet e reciprocitet të paktën protokollar e në imazh, të institucioneve tona më të larta e drejtuesve të tyre në marrëdhëniet me jashtë. Por rasti në fjalë është diçka krejt tjetër.

Le të ritheksojmë se çdo krahasim çalon, ndaj dhe përkufizimi i Arvizusë nuk bën përjashtim. Ka shumë mënyra për të kundërshtuar një tezë, një deklaratë apo qëndrim. Jozefina Topalli vendosi se në rastin konkret, reagimi duhej përqëndruar tek personi Arvizu: “…Një njeri i vockël! Për më tepër me miopi të theksuar historike e politike! Për të mos i thënë fallsifikator i historisë! Të krahasosh Shqipërinë e 1992, që këputi vargonjtë e “evil empire”, me Shqipërinë anëtare të NATO-s, është njësoj si të vësh shenjën e barazimit midis Brezhnjevit dhe presidentit Reagan, etj etj”. Ndërsa Genc Pollo reagoi (po nga facebook-u) me më shumë elegancë: “Personazhit (publik të Tiranës që foli nga plazhi) dikush duhet t’i sqarojë se kalimi nga një regjim totalitar në një sistem demokratik nuk është i krahasueshëm me një ndryshim të pushtetit që në demokraci ndodh (rëndom) përmes kutisë së votimit”.

Tani, se ç’vargonj u këputën në 92-in dhe si e nga kush u përmbys sistemi, ky moment i historisë sonë të re ha shumë debat, i cili është bërë e do të bëhet edhe në të ardhmen, shpresoj nga historianë të mirëfilltë dhe jo nga politikanë, që padyshim edhe këta do ta thonë të tyren. Edhe vetë shqiptarët e zakonshëm që janë ende në shumicë dëshmitarë të atyre viteve, debatojnë me njëri-tjetrin dhe kanë qëndrimet e tyre. Për mendimin dhe përjetimin tim modest, pushteti u lëshua se kasta merhume komuniste thjesht nuk e mbante dot; momentin e lëshimit e përshpejtoi lëvizja e studentëve. Edhe sa i përket kalimit të një sistem demokratik, ky u realizua me zgjedhjet e para pluraliste të 91-it. Por e gjithë kjo nuk e ul, dhe as e zhvlerëson fitoren plebishitare të marsit 92, që erdhi pikësëpari, e katalizuar nga skamja dhe fukarallëku proverbial i atyre viteve.

Çalimi i krahasimeve, nuk na pengon që rezultatin e zgjedhjeve të 2013-ës ta cilësojmë po ashtu plebishitar, një rezultat që erdhi në rrethana dhe kontekste të reja, të 21 viteve më vonë, por për motive të ngjashme: Ishte një votë zemërate ndaj tetë viteve qeverisje plot skandale, shkelje, abuzime, arrogancë, nga të cilat kupola e PD-së mbaka mend vetëm anëtarësimin në NATO dhe liberalizimin e vizave. Mirëpo njerëzit e këtij vendi kanë evoluar, edhe për meritë ose pavarësisht nga qeveria, dhe i mbajnë mend të gjitha, edhe zhvatjen e fundit që po bëjnë këto ditë, pa pasur nevojë për memorien selektive të selisë blu. Dhe kështu do bëjnë edhe me qeverinë që vjen.

Këto reagime ndaj Arvizusë a cilitdo që do ta kishte bërë atë krahasim “çalues”, tregojnë diçka tjetër: Ose kasta drejtuese e PD-së nuk ka kuptuar asgjë mbi çfarë ka ndodhur me këto zgjedhje dhe do të vazhdojë të jetojë në mirazhin e parajsës Shqipëri që ajo ndërtoi, e që ky pis milet mosmirënjohës nuk deshi t’ua dijë për faleminderit; ose e dinë, por nuk duan t’ja dinë, tani rëndësi ka të demonstrojnë dozën e duhur të militantizmit dhe besnikërisë ndaj liderit, për t’u ripozicionuar në hierarkinë e re partiake. Madje, gjasat janë që të jenë të dyja bashkë. Dhe fakti që po merremi ende kaq shumë “me PD-në dhe Saliun”, siç po shoh ankesa nëpër rrjet, nënkupton se kjo katandisje e opozitës së nesërme nuk është thjesht problemi i tyre, por i të gjithëve. 

revista KLAN