T’i mbajmë me bukë, mos na bëjnë ndonjë grevë - thotë Ndrenika duke folur për raportin shtet-aktorë

Në një intervistë me Skënder Minxhozin, aktori i njohur Robert Ndrenika flet ndër të tjera për mbështetjen e munguar të shtetit për gjini të kulturës e artit si kinemaja dhe teatri. Pyetjes së Minxhozit nëse mendon se kjo mbështetje është thuajse inegzistente, Ndrenika i përgjigjet:
"Unë mendoj që kjo është e saktë. Shteti nuk e mbështet kinemanë dhe teatrin shqiptar. Kam përshtypjen madje se me teatrin po ecet me logjikën “t’i mbajmë me bukë, se mos na bëjnë ndonjë grevë që merr më pas edhe sfond politik”. Aktualisht të dyja këto gjini të rëndësishme artistike, po vegjetojnë në kushte mbijetese..."
Më pas, intervista ka një pjesë interesante ku flitet për rolet e Ndrenikës dhe ai vetë vecon rolin e Qazim Mulletit tek “Prefekti” (është edhe më delikati, - thotë). Nënteksti është qartësisht krahasues me atë që po ndodh sot, madje të krijohet përshtypja se Ndrenika mendon që pushtetarët e sotëm po pushtohen të gjithë nga një mentalitet  provincial e madje komunist.  "Nuk dua ta përligj Qazim Mulletin e vërtetë, por pak a shumë edhe prefekti, në konceptin tim, ka qenë një pushtetar, i cili ka brenda vetes një karakter popullor që rron edhe sot e kësaj dite. Kujtoj shprehje të tij, si për shembull “pas kaq muajsh, jeni bërë të gjithë komunista”... I qëndroj mendimit se shoqëria njerëzore është e ndërtuar në  mënyrë të tillë, që epokat, regjimet dhe sistemet i ngjajnë njëri-tjetrit. Ka një cikël ulje-ngritjesh që përsëriten pafund - thotë aktori i madh.
Dhe më pas shpreh një lloj pendese për këtë rol dhe artikulon një ndjesë: "Duhet të them se përveç emrit, ai rol ka pak të përbashkëta me personazhin historik... Unë Qazim Mulletin nuk e njihja fare. I njihja vetëm etapat kryesore të jetës, që ishte fanolist, antizogist, më pas kolaboracionist etj... Në këtë pikë, dua të shtoj një element që e ndjej të rëndësishëm. Në këtë histori që lidhet me rolin tim të Prefektit, mua më vjen keq dhe më duhet t’u kërkoj falje dy personave: gruas dhe djalit të Qazim Mulletit. Që të dy ata panë një kalvar të padrejtë vuajtjesh dhe padrejtësish nëpër internimet. Më vjen keq për ta, shumë më tepër se për Qazim Mulletin vetë, pasi ai iku në Itali dhe i la këtu..." - A.N