“Jam penduar që kam vrarë; kam bërë dhe burg për këtë; por mbetem në gjak”

Ka vrarë dikë kur ka qenë i ri, 18 vjeç. Dhe prej asaj kohe, për plot 22 vjet, nuk guxon të shkelë në shtëpinë e vet. Ka ndërruar vendbanim. Është në një qytet të largët, në periferi të vendit. Dhe nuk del prej shtëpie. Është martuar ndërkohë. Ka qenë i ngujuar, por ka gjetur shoqen e jetës. Kush ëhstë ky? Ku banon? Si quhet e shoqja? Nuk thuhet asgjë, nuk jepet asnjë info e tillë në shkrimin e Adelajda Xhamanit, në Panorama. Ndryshe, ai, dhe familja, do të rrezikohej.

Por një intervistë e ka dhënë; tok me të shoqen. Është shumë interesante:

Si ndodhi ngjarja?

Isha i ri, në shkollë. Pata një ngatërresë me një djalë aty, e ramë në gjak. Nuk desha ta vrisja, se për mua ishte sikur të kisha vrarë një njeriun tim, vëllain tim, por mosha ishte e re. E godita vetëm një herë me thikë e më mbeti në dorë. U dorëzova në polici. Kam bërë rreth shtatë vjet burg. (Na tregon tatuazhin që kishte bërë në burg ditët e para. Aty kishte shënuar ditën dhe vitin që ia ndryshuan përgjithmonë jetën).

Që prej daljes nga burgu je i ngujuar?

Po. Kur dola nga burgu nuk u ktheva në shtëpinë time, po bashkë me nënën u transferuam në shtëpi me qera. Kam qenë 18 vjeç, tani jam 40. Edhe kur vdiq gjyshja, edhe kur vdiq babai nuk shkova t'i shoh. Në shtëpinë time të lindjes, nuk jam kthyer më kurrë qysh prej ditës që ndodhi vrasja.

Nuk ke dalë fare nga shtëpia?

Jo, nuk mund të dal se më vrasin. Del nëna që kujdeset për mua dhe me pensionin e saj jetojmë.

I ke kërkuar falje familjes së viktimës?

Po, i kemi dërguar disa herë ndërmjetës, po nuk kemi marrë falje. Sipas ndërmjetësve një pjesë e familjarëve edhe mund të bien dakord, por nëna e djalit nuk ka pranuar të falë. Pas kësaj ngjarjeje i ati i viktimës pësoi infarkt kur mori vesh se i kishin vrarë të birin. Edhe nëna e tij ka vdekur, e sipas atyre që na kanë thënë ndërmjetësit, ajo ka lënë amanet që gjaku të mos falet.

Si i kalon ditët i mbyllur në shtëpi?

Gjithë ditën brenda, me nënën, me nusen. Shoh televizor, rri.( mezi përmban lotët).

Para sa kohësh jeni martuar? Keni bërë dasmë?

Akoma s'kemi mbushur vitin. Jo, dasmë nuk kemi bërë. Unë nuk mund të dal nga dera e kësaj shtëpie.

Si e ke njohur nusen?

Një i afërm i yni është bërë sebep për këtë martesë. Jam martuar me shkuesi. I kemi treguar më parë se kush jam unë dhe çfarë familje kam. Ia kemi thënë që jemi në gjak dhe ata ranë dakord. Nusen e mora se nëna është grua plakë dhe kur të mos jetë ajo, unë do kem nevojë për një njeri që të kujdeset për mua e për shtëpinë. Fëmijë nuk mund të bëjmë se kemi frikë.

Nusja lëviz nga shtëpia?

Shumë rrallë dhe gjithmonë e shoqëruar.

Po sipas kanunit femrat nuk preken, apo jo?

Është e vërtetë që femrat nuk preken, por rreziku është gjithsesi.

Ke shokë?

Nuk kam. Edhe sikur të kisha, secili ka jetën e vet e s'ka njeri kohë të vijë të rrijë këtu me mua. Pastaj nuk mund të mbaj shokë se s'kam besim. Në situatën time nuk mund t'i besosh askujt përveç familjes.

Mendon se një ditë do të të falin?

Shpresoj. Nuk e di a do më falin apo, po them ishalla. Unë nuk kam dashur ta vras e jam penduar që në atë moment që ka ndodhur. E di se dhe për ata nuk është e lehtë, e kuptoj po s'kam çfarë të bëj. Koha nuk kthehet më pas.

Intervista me të shoqen

Si po shkon martesa? Jeni të lumtur?

Ne shkojmë mirë me njëri-tjetrin, po të rrish mbyllur brenda katër mureve nuk është e lehtë. Është një hall i madh që nuk të lë të jetosh si duhet.

Ti e dije që yt shoq ishte i ngujuar. Pse pranove?

Pranova se është njeri i mirë. Ai ma ka treguar historinë se si ka ndodhur dhe unë e di që nuk ka dashur ta vriste, por fatkeqësisht ndodhi.

E ke të vështirë që nuk mund të lëvizësh lirshëm? Ke frikë?

Unë lëviz rrallë për të shkuar tek njerëzit e mi, por gjithmonë e shoqëruar. Frika është po duhet të mësohesh se nuk ke ça bën.

Ku jeton familja jote? Ju ndihmojnë ata ekonomikisht?

Unë jam rritur në fshat dhe atje jeton familja ime. Jemi dy motra e pesë vëllezër. Ata na ndihmojnë me prodhimet e fshatit, na sjellin bulmetin e gjëra të tjera se vetëm me pensionin e nënës nuk dilet. Po sado që ata na ndihmojnë jetesa është shumë e vështirë kur asnjëri nga familja nuk punon.

Si shkon me vjehrrën dhe me burrin?

Shkoj mirë. Janë njerëz të mirë e hallexhi. Me mua sillen shumë mirë po me hallin që na ka zënë nuk jetojmë dot si gjithë të tjerët.

Mërzitesh që nuk ke mundësi të dalësh qoftë edhe për një shëtitje me bashkëshortin tënd?

Sigurisht që mërzitem po s'kemi ç'të bëjmë, këto janë kushtet. Ankthi me të cilin jetojmë është i tmerrshëm. Unë jam dobësuar shumë vetëm nga ky hall, se nuk kam qenë kështu. Kam qenë më e shëndoshë e dukesha më mirë.

Dëshiron të kesh një fëmijë?

E dëshiroj shumë po nuk mund ta kem. Të gjithë më pyesin se pse nuk bëjmë fëmijë, po ne kemi vendosur që është më mirë kështu. Edhe nëse e bëjmë një fëmijë, ai nuk do dalë kurrë nga shtëpia, nuk do e çoj dot në shkollë si gjithë të shokët, kështu që më mirë të mos e kemi fare.