Blloku Opinion

Kryeministri Edi Rama është në ditët e tij më të këqija në mandatin e dytë qeverisës. Pa asnjë mëdyshje, ai nuk i shpëtoi dot mallkimit të qeverisë dy. Fenomeni, që i ka ngrënë kokën të gjitha qeverive shqiptare, nuk mund t’i shpëtonte edhe qeverisë së tij. Paradoksi është se paçka se të gjithë e dinë mirë dhe e njohin si fenomen, por askush nuk ka mundur të kalojë barrierën, Rubikonin shqiptar. Edi Rama tregoi se nuk mund të shkojë më shumë, paçka se në mandatin e tij të parë, shqiptarët filluan të kuptonin shtetin dhe mbi të gjitha dorën e ashpër të ligjit.

Sa të rëndësishme janë arsyet ekonomike në revoltën botërore të "popullit" kundër "elitës", dhe sa janë ato të diktuara nga një izolim psikologjik tani i shfrenuar dhe pothuajse i pashërueshëm? Po nëse ndjenjat, pakënaqësitë, emocionet, pasionet do të ishin më të rëndësishme se përllogaritjet e portofolit?

Dhe nëse kjo superstrukturë jomateriale, që do të vinte në pozitë të vështirë edhe Karl Marksin me leksionet e tij kontroverse, do të thoshte diçka më shumë për kryengritjen "populiste" më shumë se struktura e fortë, konkrete dhe e prekshme?

Çfarë është rroku (rock)? Nuk është e lehtë të përkufizosh një fenomen kaq kompleks dhe kontradiktor e njëkohësisht jokompakt dhe koherent. Ai është një formë e shprehjes muzikore, në evoluim të vazhdueshëm që nga mesi i viteve ‘50. Është një fenomen eklektik, rezultat i një kombinimi në ndryshim të formave muzikore të zhvilluara në mënyrë të pavarur. Një gjë është e sigurt: rroku ka pasur që në krye të herës aftësinë për t’u shndërruar në përkthyes të ëndrrave, aspiratave dhe problemeve të të rinjve. Ai ka përcjellë tensione, madje edhe të dhunshme, por sigurisht të thella.

Në vitin 1976 unë kam udhëtuar nëpër Jugosllavi duke u ngritur dorën makinave në rrugë, sigurisht për të parë bregdetin. Vite më vonë e kuptova se kisha marrë rreze dielli në territorin kroat. Tito qeveriste ende, më shumë me aureolën e tij se sa vërtet, e megjithatë – socializmi nën palma të dukej i mrekullueshëm. Tre vite më vonë kam shkuar sërish në vendin e vetëadministrimit punëtor.

Ishte një moment nga ata që të ndryshojnë jetën. Javën e kaluar, në një konferencë shtypi mbi klimën që mbajtën aktivistë të grupimit “Rebelimi ndaj shfarosjes”, dy prej gazetarëve të pranishëm ngritën pyetjen nëse qëllimet e tyre ishin realiste. Ata kanë kërkuar, p.sh., që Britania e Madhe ta ulë në zero emetimin e gazit karbon para vitit 2015. A nuk do të ishte më mirë – ngritëm ne pyetjen – që të kërkoheshin objektiva më pak optimale?

Para disa ditësh në Pejë ndodhi diçka që nuk kisha dashur të isha bashkëkohës i saj: një gënjeshtër monumentale, e pashembullt dhe e papërsëritshme, e tillë që me hijen e saj të shëmtuar nxin dhe errëson çdo akt të virtytshëm dhe çdo sakrificë sublime për shtetin dhe idealet kombëtare.

Gazeta austriake Die Presse analizon në një shkrim të saj përkeqsimin e shtetit ligjor e problemeve me korrupsionin e kriminalitetin në Europën Juglindore si dhe rolin aktual të Turqisë së Erdoganit në Shqipëri dhe Rajon. Shqipëria dhe Edi Rama shihen si sinonime të korrupsionit, drogës dhe  trafiqeve.

Shqipëria aktualisht e nxjerr një pjesë të konsiderueshme të GDP nga trafiqet e paligjshmee të narkotikëve; strongmani socialist i Tiranës Edi Rama është person i të “gjitha punëve”. Ai është miqësuar me presidentin turk Erdogan.

Me miratimin nga Parla menti të ligjit absurd për artin, ligjërisht ndryshoi edhe emri i Galerisë Kombëtare. Një rast unik i llojit të vet në planet, ku në shek. XXI, një vend europian (kuptohet vetëm gjeografikisht), pa motiv dhe pa arsye, ndërron emrin nga Galeria Kombëtare e Arteve, në Muzeumin e Arteve të Bukura. Emër ky, me efekt teletransportuese në stacionin e shek. XIX, që historikisht është edhe koha e lindjes së muzeve të tillë kudo në Europë. Me peshën e emrit imponues “Artet e Bukura”, me të drejtë mendja të vete te tradita europiane e pikturës, dy shekuj më parë.

Edi Rama ka hapur velën e tij për të lundruar në tallazet e fushatës elektorale të radhës. Tre herë rresht varka e tij është mbytur dhe ai vazhdon të endet pa drejtim dhe s’ka spirancë. Këtë herë, vela e re mavi iu gris ende pa provuar dallgët dhe varka ndërron drejtim çdo ditë, çdo javë. Se ai nuk ka program, ai nuk është zgjidhje, ai nuk bën ekip.

Në dekadat e fundit, shumë në Perëndim kanë pranuar një koncept të ngushtë të asaj se për çfarë shërbejnë ekonomia dhe demokracia. Ekonomia është që të na pasurojë ne, ose më e pakta të na paguajë faturat. Ajo mendohet të qëndrojë pas rritjes së tregut të aksioneve dhe GDP-së. Demokraci është të votosh për dikë që është në anën tënde. Këto të dyja lidhen kur voton për dikë që premton se do të të pasurojë ose të paktën të reduktojë taksat.