Blloku Opinion

Të paktën prej viteve '80, e drejta dhe shoqëria përbëjnë një temë e cila nuk përmendet shumë në Perëndim. Por duket se në Shqipëri kemi nevojë ta trajtojmë këtë çështje gjerësisht, sidomos në kuadrin e zhvillimeve më të fundit. Ndryshe nga ajo që ndodh rëndom në shumë vende perëndimore, në Shqipëri, socialja dhe ligjorja duket të kenë pak, ose aspak lidhje me njëra-tjetrën. Në vija të përgjithshme, ndoshta është kjo arsyeja që shpjegon problemin kryesor në Shqipëri, zbatimin e ligjit.

FMN konfirmon atë që ekonomistët vendas e kishin thënë për një kohë të gjatë: rritja e taksave nuk çon detyrimisht në rritje të të ardhurave buxhetore, parashikimet e rritjes ekonomike kanë qënë të gabuara dhe optimiste si dhe abuzimi me akcizën është shpjeguesi kryesor për performancën e dobët në të ardhurat e vitit 2015.

Në botë mund të ketë qindra miliona, në mos miliarda, “trajnerë të së hënës” – bëhet fjalë per ata tifozë që, pasi është zhvilluar një ndeshje futbolli të dielën, diskutojnë të hënën se çfarë duhej të kishte bërë ndryshe trajneri i ekipit të tyre të zemrës. Kuptohet që ka jo pak edhe “trajnerë të së shtunës” – tifozë që diskutojnë se ç’duhet të bëjë trajneri në ndeshjen e nesërme – por këta janë më të pakët.

Në çerek shekullin e fundit, politikanët shqiptarë kanë zgjedhur drejtuesit e drejtësië, dhe këta të fundit kanë përzgjedhur gjykatësit dhe prokurorët aktualë. Dhe sot, rreth 80% e tyre nuk e justifikojnë dot pasurinë e tyre në deklaratat zyrtare që dorzojnë çdo vit rreth saj. Nga ana tjetër, rreth 90% e shqiptarëve mendojnë se drejtësia është e korruptuar dhe duhet reformuar.

Hjuston, kemi një problem. Një problem shumë serioz. Ngadalë, por në mënyrë të pashmangshme, Turqia i është drejtuar një shkëmbi. Shenjat paralajmëruese janë tejet të zymta. Despotizëm. Terrorizëm. Luftë civile. Në horizont kanë nisur të shfaqen qartë skenarë të tillë “shtet i dështuar” dhe “copëzim i detyruar”.

Me dhënien e sinjalit të mbylljes së ndeshjes lojtarët me unofrmë të bardhë u shtrinë në fushë, të prekur prej zhgënjimit dhe raskapitjes. Ata dhanë gjithçka, vrapuan, mbrojtën çdo skaj në fushë e u mbrojtën prej të gjithëve, por megjithatë e vazhduan luftën për të prekur portën e kundërshtarit duke e sfiduar me krenari Francën si vend organizator. E më pas me dy gola në minutat e fundit humbën ndeshjen. Shqiptarët qendronin të ulur apo të shtrirë në fushë të mundur. Ndërkohë që ata mund të ishin larguar me kokën lart prej Stade Vélodrome të Marsejës.

Një gjë është e sigurt. Me shfaqjen e ish-kryeministrit Nano në publik, fillojnë edhe thashethemet për presidentin e radhës. Shumë shpejt do fillojnë takimet për kafe te Rogneri, pas të cilave dikush do të hedhë një a dy emra në publik sa për ta ushqyer publikun me pak mish njeriu, ndërkohë që në kuzhinë shefat do të përziejnë përbërësit që do të krijojnë kandidatin presidencial të radhës. Më pas do fillojnë takimet me dyer të mbyllura, prej nga do dalin herë negociues, herë pretendues, kërcënues e provokues, emra të ndryshëm kandidatësh për presidentë.

Togfjalëshi “Pika 88 e rekomandimeve të Venecias” është më i përdoruri nga drejtuesit e opozitës në ditëtët e fundit. Kur e përdorin këtë togfjalësh, refreni i tyre është: “Pika 88 duhet të zbatohet për të gjitha institucionet e reja të drejtësisë, e jo vetëm për gjysmën e tyre”. Madje, Basha deklaroi se ky është një verdikt i Venecias që qendron mbi Brukselin, Berlinin dhe Washingtonin (BBW).

Dhe përse u bë kjo deklaratë kaq e fortë?

Një nga debatet e përsëritura më shpesh në skenën tonë publike gjatë këtyre 25 vjetëve, lidhet me një hap të hedhur nga Shqipëria në politikën e jashtme, qysh në fillimet e pluralizmit. Fjala është për anëtarësimin në Organizatën e Konferencës Islamike (OKI). Thelbi i debatit qëndron në temën nëse duhej bërë ky anëtarësim apo jo. Në rastin më të mirë, motivimi i këtij debati lidhet me qëndrueshmërinë e perspektivës perëndimore të vendit, shprehur nëpërmjet integrimit euroatlantik.

E dëgjova interpelancën e ministrit Haxhinasto në parlament për Rrugën e Arbërit. Një turp i vërtetë. Mbeta i shokuar! Vetëm kjo intervistë do të mjaftonte për t’i treguar vendin ministrit të Transporteve. Mbushur me të pavërteta dhe me elemente, që tregojnë se është në padijeni të çështjes ose krejt i papërgjegjshëm.