S’ka rëndësi se ç’ngjyrë kanë macet, pat thënë Ten Hsiao Pin-i; mjaft që të na hanë minjtë...

"Sot vura re, rastësisht, se fjalorët e shqipes, si ai drejtshkrimor në MS Word, ashtu edhe Fjalori i Shqipes së Sotme dhe disa fjalorë dygjuhësh që kam, nuk e pëlqejnë fjalën “kineze”, por rekomandojnë, tërthorazi, të përdoret “kinezisht” në vend të saj (…) Qëndrimi “zyrtar” i leksikografëve paska qenë që këtë fjalë ta shpërfillin deri në atë pikë, sa ta lënë krejt jashtë fjalësit…Kur lihet jashtë një fjalë e përdorur shumë dhe rëndom, zakonisht pret që dikush të ngrejë zërin dhe të protestojë për varfërim të qëllimshëm të shqipes standard; këtë e kanë bërë, për mendimin tim në mënyrë të tepruar, me fjalët kinse me burim nga gegërishtja, që nuk kanë përgjegjëse në toskërishte. Megjithatë, nuk pres që të protestojë kush për kinezçen, dhe jo ngaqë ekziston krahas saj fjala kinezisht, po për arsye thjesht ideologjike. Që nuk kanë të bëjnë me maocedunidenë, natyrisht".

Këto shkruan ndër të tjera Ardian Vehbiu në një shënim në blogun e tij "Peizazhe të Fjalës". Analizon më pas me zgjuarsi se si edhe gjuha dhe rregullat e saj përdoren nga politika dhe vihen “në shërbim të çështjes” kur asaj i intereson manipulimi i mbartësve të saj. Shkruan Vehbiu:

Fjalë si “labçe”, “vendçe”, “fshatçe” shpëtuan pa u internuar jo sepse ishin “të bukura”, por ngaqë lidheshin me mendësinë tipike populiste, duke përshkruar veprime dhe mendësi karateristike për njerëzit e thjeshtë, të bazës, mundësisht të fshatit që rrethonte qytetin. Nëse kjo i vlente anti-intelektualizmit të regjimit dje, atëherë do të toleroheshin edhe mercenarët, si kjo prapashtesë –çe, e vënë papritur në shërbim të çështjes.
S’ka rëndësi se ç’ngjyrë kanë macet, pat thënë Ten Hsiao Pin-i; mjaft që të na hanë minjtë...

Më shumë:
http://xhaxhai.wordpress.com/2012/09/27/thanet-e-nastradinit/