Marrëdhënia Shqipëri-Kosovë, Mehmet Kraja jep një vështrim përtej miteve të vëllazërisë (edhe politike)

Mehmet Kraja botonte dje një shkrim(që e kemi marrë nga “Express”) në të cilin sillte në vështrim marrëdhënien Shqipëri-Kosovë, “në katër pamje” siç edhe thuhet në titull. Dhe këto katër pamje, janë ato që mund të quhen bazat e infrastrukturës komunikuese mes dy entiteve që, përveçse konstituojnë bazamentin e hapësirës shqiptare, duket se edhe rivalizojnë. Rivalitet që mund të vihet re në keqkuptime të lëna anash deri më tani. Hapësira mediale, përdorimi politik i Kosovës(në Shqipëri), kthimi në Beograd(pra Serbia si hallkë preferenciale e Shqipërisë) dhe gjuha dhe kultura. Kraja flet me karta të hapura, edhe sepse ka nevojë që gjërat të thuhen troç, por edhe sepse “ka ardhur koha që t’ia themi njëri-tjetrit disa fjalë të pakëndshme, që ta çlirojmë shpirtin dhe të mos na kapë veremi”. Po veçojmë një fragment që thotë shumë dhe që ndoshta përbën elementin "kundërthënës" më të rrokshëm në atë mit të vëllazërisë që politika ka kërkuar të mbajë gjallë deri më sot: “Kolosi i shqiptarizmës, Hasan Prishtina, mbronte idenë se Kosova mund të çlirohej vetëm nëse në Tiranë vendosej një pushtet patriotik, luajal ndaj Kosovës. Këtë iluzion ai e pagoi me kokë. Nuk ishin vetëm Ahmet Zogu dhe Enver Hoxha që e keqpërdorën Kosovën për utilitarizëm politik dhe pushtetar, por ndaj Kosovës dhe çështjes kombëtare u sollën pa konsideratë edhe një numër intelektualësh dhe krijuesish të profileve të larta. Noli, sapo erdh në pushtet, shpërndau Komitetin e Kosovës; Koliqi, pas Revolucionit të Qershorit, me gjithë shpurën e tij për katër vjet gjeti strehë në Jugosllavi; Çabej e quan kufirin e Shqipërisë kufi natyror; Shuteriqi më 1947 në Beograd e quan Elbasanin “Stara Srbija”; Camaj u martua me vajzën e kryespiunit serb. Ose një rast krejt i vonë: Akademia e Shkencave e Shqipërisë më 2012 sakrifikoi bashkëpunimin e shkëlqyer që kishte me Akademinë e Kosovës, vetëm që ta ftonte në kremtimin e 40-vjetorit nënkryetarin e Akademisë Serbe, Lubisha Rakiqin, njërin nga ideatorët e “Memorandumit” famëkeq”, shkruan Kraja. Nga këto premisa udhëhiqet edhe politika e Jashtme, madje edhe në ditët tona, kur sipas Krajës, “kryeministri i Shqipërisë, për një kohë të shkurtër, është takuar tri herë me kryeministrin e Serbisë, dy herë për “kinezeri”, një herë për patriotizëm”. Paternalizëm nga Shqipëria, provincializëm nga një pjesë e kosovarëve, kështu përshkruhet kjo marrëdhënie në sytë e M. Krajës, e cila është e sigurtë se do të duhet të analizohet jo më në kontekstin e sintezës së emocioneve, por të arsyes. Ndoshta kjo e Krajës është një qasje që do parë si e dobishme.
s.z