Ismail Kadare: Ali Podrimjen e kam pasur mik; ishte mirënjohës

“[Si e mora vesh vdekjen e Ali Podrimjes? Jua them, por ] kam njëfarë frike mos keqkuptohem nga publiku. Mua m’u duk e bukur ajo mënyrë se si e mora vesh këtë lajm, që ishte aq i hidhur, e që në fillim nuk e kuptova. Dikush në telefon ... më tha [se] në Francë ka humbur Ali Podrimja! Nuk e dinte si kishte ndodhur, as që i shkonte mendja, dhe ma tha me një zë gazmor, zbavitës dhe unë ashtu e perceptova. Dhe qesha. Qeshëm të dy, me kuptimin e mirë të fjalës. Pra, Aliu poet ka bërë ndonjë ekstravagancë të rastit,... kushedi ku e si i ka shkrepur në kokë…ta lërë mbledhjen e mërzitshme..”

Është Ismail Kadare që flet, i intervistuar nga televizioni i Prishtinës RTK lidhur me Podrimjen, disa ditë pas vdekjes së poetit kosovar. E dinit që Kadare e Podrimja kanë qenë miq? Jo? E thotë vetë Kadare. “E kam njohur shumë, shumë herët! Më duket sikur e kisha njohur gjithmonë, tërë jetën. Nuk e përcaktoj dot me saktësi kohën e njohjes, por ka qenë një nga poetët, shkrimtarët e parë të Kosovës, me të cilët jam njohur dhe ka vazhduar miqësia gjithë jetën”, thotë ai, dhe më poshtë shpjegon një lloj bashkëpunimi mes të dyve, të cilin e përkufizon si bashkëpunim “letraro-organizativ”. Ç’don të thotë? “Ka botuar një libër timin ose dy më duket, për Kosovën; Podrimja ka bërë përzgjedhjen. Unë kam bërë një hyrje në një antologji të tij për Çamërinë. Ishte shumë e bukur ajo antologji”.

“Ai ju çmonte shumë juve”, nënvizon intervistuesi. Dhe Kadare nuk çuditet. “Po, e di. Ai ka qenë jashtëzakonisht i ngrohtë me njerëzit”, e shtyn këtë argument Kadare, e më pas zë e flet për mirënjohjen mes shkrimtarëve, që rëndom nuk e gjen mes shkrimtarëve shqiptarë.

Pastaj kthehet tek Podrimja: “Përveç të tjerash ishte shumë mirënjohës, jashtëzakonisht mirënjohës. T’i bëje diçka, ai nuk ta harronte gjithë jetën.” Ç’të mirë i ka bërë Kadare? “Ishte në Francë në një takim me lexuesit francezë; ishte emocionuar, sepse një takim
në Paris është gjithmonë një gjë pak e ndërlikuar. [Por] e kapërceu me sukses. Ishim bashkë atje, në tryezën ku do të flisnim. U gëzua shumë që unë vajta. I thashë, po pse gëzohesh kaq shumë, patjetër do vija?! E më tha: gjithë ky Paris, si erdhe…?!”

Re.Pu.