letersia

Intervistë me shkrimtaren nobeliste Toni Morrison

(Rreth romanit “Gurit të varrit ia rrëfej” të Agron Tufës)

ARTA MARKU

Një roman jo si gjithë të tjerët. Një roman rregullathyes. “Romani i lumturisë” e ka titulluar autori Gazmend Krasniqi, ndalesën e tij të radhës, në rrugëtimin vetjak në kërkim të gjetjeve letrare. Dhe në fakt çfarë kërkohet në të, çfarë mëtohet prej personazheve është LUMTURIA! Cila lumturi? Si e shohin personazhet lumturinë? Çfarë është lumturia për ta? A ia dalin ta gjejnë? Gazmend KRASNIQI rrëfen… në një intervistë me Arta MARKUN

Intervistë e shkrimtarit Agim Isaku për gazetën "Shqip":

-Le ta nisim bisedën nga koha kur nga një nxënës në gjimnazin e Devollit, mbushët një zarf me poezi dhe e nisët për në revistën “Nëntori”… Si e kujtoni atë kohë?

Komunizmi nuk ka mbaruar në letërsinë e Bashkim Shehut. Më shumë se 20 vjet nga botimi i “Vjeshtës së ankthit”, një libër eseistik, ku përzihej letërsia me kujtimet e jetës së kaluar në bllok, Shehu ka vijuar të shtjellojë të shkuarën në një sërë romanësh të botuar këto vite. Të qenët larg Shqipërisë (prej vitesh ai jeton në Spanjë) duket se nuk e ka ndryshuar kahun e letërsisë së tij. Kujtesa vazhdon të jetë më e fortë se e tashmja.

Primo Shllaku, poet e drejtues i Institutit për Promovimin e Vlerave në Gjuhën Shqipe komenton në një intervistë për “Gazeta Shqiptare” rezultatet e studimit të Prof.Dhurata Shehrit e Prof.Persida Asllanit mbi raportet e letërsisë me dialektet. Të dyja studiueset sollën një pamje të tërësisë së veprave letrare shqipe të botuara (duke shmangur ribotimet) nga 1555 deri më 1972, e cila rezulton në raporte mesatare 70% vepra autoriale në toskërisht dhe 30% në gegnisht.

Elena Ferrante. Ky është emri i artit i një novelisteje italiane e cila shkruan dhe publikon në anonimitet të plotë. “Haaretz” i kushton një shkrim dhe madje i ka shkëputur një intervistë shkrimtares që thuhet se jeton në Torino, apo për disa në Napoli. Ngjan si zakon shkrimtarësh kjo tërheqje, por për Italinë ndoshta Lampedusa mishëron një rast nga më të njohurit ku siç shprehej vetë ai “më pëlqente më shumë të rrija me gjërat sesa me njerëzit”. Ferrante përgjigjet se e vetmja gjë e saj e cila mund të ‘pushtohet me të drejtë’ janë librat që ajo ka shkruar.

Të mësosh nëse dikush është a s’është i sëmurë me kancer, një tjetër është a s’është i çmendur, një i tretë është a s’është  kriminel, nuk është fort e lehtë, ka ca vështirësi.

“Mos ma ço djalin atje, se do të bëhet shka, dhe do më harrojë gjuhën”. Kim Mehmeti e kujton ende këtë fjali të thënë nga i ati, teksa përgatitej të nisej për studime në Beograd. I rritur në një vend ku gjuha e “shtëpisë” nuk mësohej në shkolla, ai e njohu letërsinë përmes gjuhëve të tjera si maqedonishtja, serbishtja, apo kroatishtja.