Imazhi

Një shëtitje nëpër rrugët e kryeqytetit këtyre ditëve para dhe pas Krishtlindjeve, të ndriçuara me mijëra xixëllonja, në rrugë dhe vitrina të mbushura me reklama, me dyqane plot me njerëz në vrullin e konsumit të dhuratave, përbëjnë dëshmi për mënyrën se si në varfërinë dhe përulësinë e ngjarjes së Lindjes së Krishtit, bota moderne, e shkëputur nga përmbajtja shpirtërore e ngjarjes, i është përgjigjur asaj me epsh të pangopshëm për konsum dhe demonstrim pasurie, si edhe me epërsinë e pushtetit dhe të zotërimit.

Kjo që po shohim së fundmi të ndodhë është një dhuratë falas për fundvitin. Mjaftoi një jo nga Gjermania për të gjunjëzuar kryeministrin e kapardisur të Shqipërisë, i cili po bombardon opinionin me fjali që nuk bëjënë sens. Nga njëra anë kemi këmbënguljen për të thënë se nuk ka një "jo", nga ana tjetër thuhet se do të duhet të presim dhjetorin për të parë një dritë jeshile.

Kryetari i Lëvizjes Socialiste për Integrim ka nisur një fushatë mediatike për rregullimin e imazhit përmes së cilës po synon të riafirmojë forcën e vet. Ose profilin e një njeriu të fortë në politikë dhe që e mban presionin. Atë malësorin pra nga Skrapari që mund ta gjejmë në figura si Xhelal Staravecka, Riza Cerova, apo Mestan Ujaniku. Edhe pse këta të tre provuan se nuk kishin talentin e malësorit alla Meta, për ta dredhur e mandej për t’u shfaqur si më i zoti.  Dhe e ka bërë jo pak herë këtë.

Antikonformist dhe ndryshe. Dy truke në lojën e imazhit që e ndihmuan shumë Edi Ramën të bënte karrierë politike në Shqipëri. Madje dikur, të ushqente për shumëkënd edhe iluzionin e europianit të vetëm në skenën politike shqiptare. Edi Rama dhe imazhi, marketingu, “improvizimi”, të gjitha fragmente të harruara të një politike që autosugjeron për veten vetëm Prologun apo ngjitjen.

Në kujtim të Doktor Ibrahim Rugovës...

Imazhin e tij e sjell nëpër mend që në fëmijërinë time të hershme...Parë me syrin e një fëmije, ishte një njeri i çuditshëm, një person tërheqës dhe abstrakt, një njeri që vinte si imazhi i një heroi në mjegullnajë. Kishte diçka tërheqëse tek ai njeri që dhe sot më tërheq e më bën të meditoj akoma.

Sot qeveria shqiptare doli me një njoftim zyrtar për shkrimet reklamues të publikuar kundrejt 36 milionë lekëve në revistën “The Economist”. Në njoftimin e vet, qeveria kërkoi të nënvizonte dy gjëra: së pari që shkrimi është një investim për imazhin e Shqipërisë dhe së dyti se “revista e njohur nuk publikon të pavërteta”.

Nuk është hera e parë që qeveria shqiptare, por edhe njerëz të njohur publikë, rendin drejt një lloj fetishizimi të shtypit ndërkombëtar, i cili nga ana e vet prej kohësh është në qendër të kritikave si për përmbajtjen ashtu edhe për cilësinë.

Disa shkencëtarë britanikë, asistuar nga arkeologë izrealitë kanë rikrijuar atë që besojnë se është imazhi më i saktë i Jezu Krishtit. Duke aplikuar metoda të antropologjisë kriminale, shkencëtarët kanë risjellë një imazh që qëndron shumë larg ikonografisë dhe imazheve të përdorura nga artistët. Krishti në botën europiane dhe perëndimore piturohet si një person fytyrëhollë, me flokë të gjatë, sy me ngjyrë, buzë të holla dhe me hundë të drejtë. Ndryshe nga apostujt që e rrethojnë e që paraqiten si më të shëndoshë.

Elton Hatibi shkruan në blogun “E-Zani” për një tjetër ndërhyrje me pathos “atdhetar” në tekstet me të cilat mësojnë fëmijët. Kësaj radhe akti i ardhur nga hartuesit e tekstit përligj më së miri zakonin e teprimit ndër shqiptarë, e që për pasojë mund të quhet edhe zakoni ynë i konsoliduar. Bëhet fjalë për përdorimin e imazhit të Nënë Terezës edhe në librin e Matematikës së klasës së parë.

Një proces jo i zakonshëm për Shqipërinë është ai që ka vënë në lëvizje vajza e skulptorit, Odhise Paskali, Floriana Paskali. Ajo kërkon dëmshpërblim nga shteti shqiptar për përdorimin që i është bërë imazheve të monumentit të Skënderbeut, që ndodhet në qendër të Tiranës, në pasaportat biometrike të qytetarëve shqiptarë. “Kjo vepër artistike është riprodhuar në pasaportat biometrike. Nuk është marrë leja e trashëgimtarëve dhe kanë të drejtë tashmë të përfitojnë dëmshpërblimin përkatës, pasi e drejta e autorit mbrohet deri në 70 vjet pas vdekjes. E drejta e autorit mbrohet me ligj.

“Space.com” shkruan për një projekt që synon të japë imazhe më detaje të vrimave të zeza. Projekti konsiston në ndërtimin e Teleskopit për Horizontin e Ngjarjes, “perfieria” e vrimës së zezë, apo pika e moskthimit. Së fundmi, këtë term, Stephen Haëking e transformoi në Horizont i Dukshëm, duke sugjeruar se atyr depozitohet edhe informacioni i të gjithë objekteve që bien në vrimën e zezë, e që në këtë mënyrë konfirmon parimin se “informacioni nuk mund të asgjësohet”.