hipokrizia

Ka mjaftuar një jë episod dhune në selinë e e Partisë Demokratike që të shpallet me vrik shpellari i përhershëm që kërcënoka demokracinë tonë. Një demokraci e shkreta që përthyhet përditë në dhunën,  si element kohezioni në shoqërinë tonë që udhëhiqet nga hipokrizia. Sot, shumëkush pa dhunën e Berishës, anakronikut permanent. Askush nuk pa potencialin dhunues të Lulzim Bashës dhe  të vetëve që pajisën me paramilitarë një seli partie.

Në vend se të diskutohet perspektiva e opozitës në këtë përballje ku është futur dhe me këtë rast e vendit mbarë, një pjesë e madhe e diskutimit medatik përqendrohet te aktet e dhunës që shoqërojnë protestën e saj.  Meraku i madh se po hidhen ca shishe molotov, se po nxihet me pak tym dera e kryeministrisë, apo se u dëgjuan ca kapsolla, vijnë si një vajtim fisnikësh dhe të përkorësh në një shoqëri që ditë përditë ka si lajm kryesor vrasjen, drogën, dhunën, akuzën, përbaltjen, vjedhjen, në televizor, jashtë tij, në kryeqytet dhe në periferi, në emigracion, në Europë e në botë.

Botuesi i gazetës “shqiptarja.com” dhe pronar i “Tv Report”, Carlo Bollino, shkruan sot për protestën që po zhvillohet te Parku i Liqenit Artificial. Bollino vlerëson se reagimi i tanishëm i shoqërisë civile, për të cilën përdor thonjëzat, është atipik dhe i pazakontë po të shohësh historikun e Shqipërisë. “Mobilizimi politik kundër ndërtimit të këndit të lodrave në parkun e liqenit artificial fsheh një hipokrizi që në fund të fundit të lodh.