filmi

Nëse doni të kuptoni çfarë po ndodh në Europën Qendrore dhe pse mijëra të rinj janë lëshuar në rruugët e Budapestit, Bukureshtit, Bratislavës apo Varshavës, e vetmja gjë që duhe ttë bëni ëështë shihni filmin 25 minutës të Kristof Deak “Këndo”, fitues i Oskarit të këtij viti për filmin për të mirë të shkurtër në kategorinë live-action.

Triologjia “The Conjuring” që ka arkëtuar 886 milionë dollarë pas shfaqjes në kinematë e të gjithë botës, duket se do të përballet me një çështje gjyqësore. Autori Gerald Brittle kërkon nga studioja që realizoi filmin 900 milionë dollarë, pasi sipas tij ai në vitin 1980 shkroi librin “The Demonologist”, libër i cili fliste për Ed dhe Lorraine Warren, dy investigues të dukurive paranormale. Brittle deklaron se ka një marrëveshje me të dy këta, por po këtë pretendon edhe “Warner Bross” që realizoi “The Conjuring”, “The Conjuring 2” dhe “Annabelle”.

Në një intervistë për “Gazeta Shqiptare”, aktori Timo Flloko flet edhe për debatin e fundit për shfaqjen e filtruar të filmave të prodhuar para viteve ’90. Në ndryshim nga shumë kolegë të tij që kanë mbajtur një farë fanatizmi në mbrojtjen e punës së bërë, Flloko tregohet më i hapur dhe pranon se aspekti propagandistik është prezent dhe se nëse mendohet se duhet ndërhyrë, atëherë nuk ka asgjë të keqe. Më poshtë pjesë nga intervista ku flitet për këtë temë:  

Pirro Milkani ka vazhduar sot të mbrojë mendimin e tij për shfaqjen të palimituar të filmit shqip të periudhës së para viteve ’90 përmes një opinioni në gazetën “Dita”. Debati që ka lindur së fundmi lidhet me mesazhet që përcjellin filmat, krijuar për qëllime propagandistike, por të cilëve arti i realizimit nuk u cenohet nga përmbajtja. Në fakt kjo është edhe avokatia që po u bëhet: janë të realizuar mirë dhe është bërë një punë e madhe. Mirëpo ky është aspekti teknik i filmit që bashkë me arritjet artisitike i japin qëndrueshmëri veprave.

Fatos Tarifa ka vendosur të përfshihet në një debat që është hapur së fundmi për transmetimin e filmave të prodhuar nga Kinostudio në kohën e regjimit të Enver Hoxhës. Tarifa shfaqet menjëherë si dashamirës i artit dhe i atyre që i quan “vlera kulturore të popullit tonë”, duke deklaruar se ndalimi i filmave është censurë neobolshevike.

Një art i kontrolluar politikisht vijon t'i rezistojë kohës, madje dhe shijeve të publikut. Kinemaja shqiptare e periudhës së realizmit socialist ose filmi i prodhuar sipas një konteksti shoqëror dhe politik është konkurues edhe në tregun e sotëm të filmit televiziv, duke gjeneruar të ardhura ekstra ligjore për subjekte që operojnë në shkelje të hapur të së drejtës së autorit, siç janë platformat dixhitale tokësore apo dhe satelitore.

Një prej heronjve arvanitas të Revolucionit Grek do të jetë subjekt i një filmi që do të shfaqet brenda vitit në kinematë e Hollivudit. Bëhet fjalë për Marko Boçarin, një prej protagonistëve të ngjarjeve të vitit 1821 që çuan në shpalljen e pavarësisë së Greqisë nga Perandoria Otomane. Heroi grek me origjinë arvanitase luhet nga aktori grek Saimon Kasianidis. Xhirimet e romancës dramatike «Cliffs of Freedom» që flet për lidhjen e dashurisë mes një oficeri turk dhe një vajze greke janë kryer në qytetin Santa Fe të Meksikës.

E keni parë filmin e ri Assassin's Creed? Nëse jo, nuk është keq t’i hidhni një sy. Nisesh të shlodhesh për të parë një film aksion, që pavarësisht ekzagjerimeve dhe fluturimeve në skena dhe dimensione jashtë realitetit nuk të angazhon, por përfundon duke gëlltitur mesazhe politike. Të tharta goxha madje.

Skenari është i thjeshtë: e mira përballë të keqes.  E mira e maskuar nën petkun e të këqinjve “që punojnë në errësirë për dritën” dhe e keqja, që është establishmenti, ai i vërteti, që tërheq fijet e i cili kërkon themelimin e një rendi të ri.

Pietro Citati shkruan sot në “Corriere della Sera” për një projekt të Federico Fellinit për Venecian. Një film i parealizuar për një qytet që siç na thotë Citati, e kishte magjepsur mjeshtrin e madh të kinemasë. Fellini erdhi në këtë projekt pas mahnitjes me Venecian, mahnitjes personale si përvojë e ecjes në qytet, e karnavaleve, e gjeografisë së tij. Por edhe si pasojë e leximeve gati maniakale të parardhësve të tjerë që ranë në dashuri me Venecian, këtë magjistare të përjetshme. Frederick Rolfe, John Ruskin, dy mësues të mëdhenj shpirtërorë të regjizorit.