Europa

Zhurma e ndërkombëtarizuar e Edi Ramës me Bullgarinë ka qartazi një objektiv personal të tij. Nga sulmet ndaj Sofjes për pengmarrje, te leksionet për Bashkimin Europian në France 24, kanakari i Erdoganit në Europë, i ka të udhëhequra nga një llogari personale që siç përflitet prej disa kohësh lidhet me ambicien e tij për të marrë një detyrë në institucione ndërkombëtare. 

Ndoshta kësaj radhe nuk është ekzagjerim të përkufzosh “historike” vendimi e solemnizuar në Bruksel – me të cilin Këshilli i Europës I ka dhënë Ukrainës dhe Moldavisë statusin e vendit kandidat për hyrjen në BE.

Dhe në të njëjtën kohë, i ka ofruar Gjeorgjisë “perspektivën e qartë” të një kalimi të shpejtë në të njëjtin drejtim. Në konfirmim të këtij historiciteti vijnë nga Moska fyerjet e zakonshme të Dmitry Medvedev që i ka përkufizuar liderët europianë si “politikanë të nivelit të ulët, fanatikë dhe inatçorë”.

Kush do të kuptojë sesi ka qenë Shqipëria e viteve ’80 në planin propagandistik nuk ka nevojë ta sforcojë imagjinatën: mund të lexojë falas Ilir Yzeirin. 

Sot ky njeri – që është edhe pedagog – e bënte për një lek Europën që nuk e kupton strategjinë dhe që këtej ne duhet ta shohim si shprehje dinjiteti nervozizmin e Edi Ramës në Bruksel. Edi është nervozuar se është lider, Edi është nervozuar sepse ka në zemër shqiptarët, Edi u nervozua sepse ka vizion. 

Presidenti i Serbisë Aleksander Vuçiçka mbrojtur së fundmi qëndrimin e vendit të tij në lidhje me Rusinë dhe vizitën e anulluar të ministrit të Jashtëm rus, Lavrov. E anulluar për shkak të bllokimit të hapësirës ajrore nga Bullgaria dhe Mali i Zi, vizita e Lavrov konfirmoi natyrën e tensionit aktual në Europë. Vuçiç ka ekspozuar një klimë të vërtetë shantazhi në Europën e zhytur në politikën autodestruktive të sanksioneve dhe presionit që nuk është as ky i njëjtrajtshëm.

George Soros ka paralajmëruar për rreziqe ekzistenciale për qytetërimin perëndimor dhe demokracinë liberale në veçanti. Gjatë një fjale të mbajtur në Samitin e Davosit, Soros ka theksuar se kriza ukrainase përbën sfidë për vetë sistemin aktual.

Sekretari i Këshillit të Sigurisë të Rusisë, Nikolay Patrushev, ka akuzuar Perëndimin se me veprimet e veta dhe këmbënguljen për të ruajtur dominimin, ka cenuar stabilitetin strategjik në Europë.

Me shfaqjen e qendrave të reja të pushtetit, bota është bërë përherë e më tepër e paqëndrueshme për shkak të mungesës së dëshirës së disa vendeve për lëshuar dominimin e tyre gjeopolitik. Këto vende kanë rrënur qëllimisht sistemin ndërkombëtar të stabilitetit dhe injoruan propozimet e sigurisë të Rusisë

Prej 24 shkurtit, ditë kur Rusia nisi në Ukrainë atë që e quan operacion special, Perëndimi i është kundërpërgjigjur duke furnizuar me armë Kievin dhe duke vendosur sanksione mbi ekonominë ruse.

SHBA-të nga njëra anë dhe Europa nga ana tjetër kanë unifikuar qëndrimin përballë Rusisë, lidhur me atë që e cilësojnë agresion ushtarak në Ukrainë.

Një tubacion gazi Turqi-Izrael po shihet si një nga alternativat e Evropës ndaj furnizimeve ruse të energjisë, por do të duhen manovra të ndërlikuara për të arritur një marrëveshje.

Ideja është hedhur fillimisht vite më pare dhe konsiston në ndërtimin e një tubacioni nënujor nga Turqia në fushën më të madhe të gazit natyror në det të Izraelit, Leviathan. Gazi do të lëvizë drejt Turqisë dhe më pas te fqinjët e Evropës jugore që kërkojnë të diversifikohen nga furnizimi me gaz rus.

Evropa po shqyrton një plan prej tre pikash për të reduktuar varësinë nga gazi natyror rus me një të tretën deri në fund të vitit 2022, thotë drejtori ekzekutiv i Agjencisë Ndërkombëtare të Energjisë (IEA), Fatih Birol, në një intervistë me Kathimerini. Sa I përket sigurisë energjetike, ai paralajmëron se Europën e presin disa muaj të vështirë.

Europa merr nga Rusia ¼ e totalit të furnizimit me naftë dhe 40% të gazit. Megjithatë, Europa nuk është importuesja numër 1 nga Rusia. Përgjatë pesë viteve të fundit, Kina ka qenë blerësi më i madh i naftës ruse. Vetëm përgjatë vitit 2021, Kina ka importuar nga Rusia 70.1 milion ton naftë (30.6% e totalit të eksporteve ruse) për shumën prej 34.9 miliardë dollarë.

Importuesi i dytë më i madh është Holanda (37.4 milionë tonë me 17.3 miliardë dollarë). Holanda është qendër kryesore tregtare, nga ku lëndët e para nga Rusia rishpërndahen në vendet e konsumatorit fundor.