erjon veliaj

Aq rutinë sjell muaji gusht në Shqipëri, sa nganjëherë ngjan sikur dikush e ka rregulluar me dorë rrjedhën e punëve në këtë vend. Gushti është muaji ku zakonisht nuk ndodh asgjë, me përjashtim të ndonjë provokimi me natyrë patriotike folklorike në Himarë apo në ndonjë areal tjetër. Gushti e bën gjithçka më të squllur, më pa jetë. Por korriku dhe gushti i sivjetmë, me të nxehtin më të madh në dhjetë vjetët e fundit, vërtet na kanë bërë të gjithëve gati si të përhumbur.

Sot në media ka dalë një përgjim i kryer në Itali që sugjeron se sipërmarrës italianë, të lidhur me botën e krimit atje flasin për lidhje me një person të afërt me kryetarin e Bashkisë së Tiranës, Erjon Veliaj. Japin garanci për marrje lejesh për ndërtim etj.. Një histori tipike ku ndërmjetës të caktuar kanë akses në zyrat e pushtetit të një vendi pa adresë në këtë botë. Sigurisht që një situatë e tillë e vendos në siklet të madh Veliajn, i mësuar të vetërekomandohet si shpëtimtar i vendit dhe të fshehë kokën si struci sa herë ka probleme.

Sot mediat citojnë kryetarin e Bashkisë së Tiranës, Ejon Veliaj të jetë shprehur ndër të tjera se nuk do t’ia japë lejen për vilën e pestë kunatit të Lulzim Bashës.

Komunikimi mes politikës dhe të tjerëve ka përjetuar këto vite një ndryshim që edhe në pikëpamje formale, është radikal. Ne jemi të vetëdijshëm se me sy të parë, “populli ynë i ka xhan ata Lart” edhe kur rastis t’i vijnë nga Ukraina apo Kina. Por edhe në kësi raste tubimet masive kanë dëshmuar së paku një element natyral që i justifikon: Kuriozitetin.

Para disa ditësh biznesmenia Vilma Nushi firmosi një letër publike kundër “atij që e mallkonte”. Zonja Nushi është prekur nga CoVid-19 dhe po trajtohet në një spital jashtë vendit. Letra ishte një parashtrim i përpjekjeve të zonjës që rrekej të sqaronte popullin e lexuesve se pasurimi i saj është një histori suksesi, jo korrupsioni. Me këtë rast mallkuesit kanë gabuar shënjestrën dhe po hyjnë në gjynah. 

Kundër mallkimit ka folur sot edhe kryebashkiaku i Tiranës, Erion Veliaj. Sipas tij ka një kulturë mallkimi që duhet të korrigjohet pasi siç thotë ai “jemi shqiptarë”. 

Erjon Veliaj ka folur sërish sot. Në emër të Tiranës, qytetarëve, tëndit, timit, të tyret. Zoti Veliaj preferon përherë të shfaqet si zëdhënës i një shumice absolute pas së cilës qëndron një vullnet ekzekutues i të cilit është Ai. 

Ky qytet nuk e pranon bullizmin. Një nga gjërat që kemi bërë mirë në këtë qytet, është se pavarësisht se kemi tolerancë të madhe ne huk lejojmë kurrë që dhuna, prishja, dhe ndotja të kthehen në himnin e qytetin tonë. Himni i qytetit tonë është puna, puna, puna

Në vendin tonë ekziston një kompleks i veçantë “profesional”, të cilit nuk i ka shpëtuar as zoti Veliaj, Kryetari i Bashkisë Tiranë.

Kompleksi kap zakonisht pjesëmarrësit në konferenca, trajnime apo aktivitete të tjera ekstrakurrikulare, kryesisht jashtë vendit. Ai manifestohet në zmadhimin e qëllimit të këtyre aktiviteteve, të rolit të pjesëmarrësit, dhe më pas përdoret për të fryrë rëndësinë e vetes si “intelektual” apo “lider”.

Sot kryebashkiaku i Tiranës Erjon Veliaj ka nderuar ish-gjeneralin Rrahman Parllaku me titullin “Simbol i qytetit të Tiranës”. Si një figurë e mëkuar gjatë dhe me lavde nga e majta e veteranëve socialist, ai mbetet edhe sot një simbol elektoral në një politikë shqiptare që simbolet e veta origjinale ka hajdutët dhe kriminelët. Ndaj tek akti i z. Veliaj, një injorant i shquar në çështjet e historisë, duhet parë aspekti elektoral.

Kush ka jetuar vitet e fundit të regjimit monopartiak në Shqipëri, do kujtojë se propaganda e kohës, e tharë nga çdo kuptim pse e shkëputur nga realiteti, fliste dhe shkruante për arritje të mëdha. Këto arritje kumbojnë ende sot në arkeo-maksimën ironizuese të Enver Hoxhës: nga fitorja në fitorje. Mirëpo ndryshimi i regjimit nuk do të thotë se shoqëria shqiptare ka përqafuar modelin kritik. Jo. Këtu kritika të bën me një palë, në varësi të palës së bashkëbiseduesit. Megjithatë ka një standard realizmi që nuk kapërcehet për të mbetur objektiv. Në këtë kuadër opinione si ky i prof. dr.

Boja e kryebashkiakut të hapësirave të gjelbra, ka dalë prej kohësh tashmë. Z. Veliaj qeverisi Tiranën duke rendur pas një propaganda të paprecedentë dhe zhurme shurdhuese të dikutj që vetëm punon për të mirën e qytetit. Por situate e krijuar me Teatrin Kombëtar dhe lejet që po jepen në ish-hapësirën e Gardës së Republikës pranë Parkut të Liqenit, kanë mjaftuar që ta rrëzojnë këtë imazh.