Ata që ikën mblodhën mendjen

Shqipëria mund të jetë ndoshta i vetmi vend që përkujton si ditë lirie, momentin e një eksodi. Eksodet nuk para kanë data të shënuara pasi janë procese që shtrihen në kohë. 

Mirëpo 2 korriku shënon për Shqipërinë një çast historik të ç’prangosjes nga burgu psikologjik dhe fizik i një diktature të gjatë. Një arratisje publike nga një vend që e ka pjesë të kujtesës dhe konstitucionit të vet ikjen e njerëzve. 

Në një kuptim 2 korriku është vazhdim i një tradite, e  një itinerari të ngulitur, por  në një kuptim tjetër ai është edhe akt rebelimi, sikurse një metaforë. 

Metaforë fatkeqe e një Shqipërie që ka zgjedhur t’i kurojë kështu plagët e veta: duke ikur. 

“Lum ata që ikën”, ose “ç’bëra që  nuk ika atëherë”, janë  fjali që i has shpesh në këtë vend. 2 korriku ndau në mes jetën e shumëkujt, ai ishte atak kardiak për sistemin dhe kujton sot forcën e ikjes si mjet kundërvënieje. Si një lloj refuzimi përmes dorëzimit të cilin e shohim ende te paaftësia jonë për të kundërshtuar politikën dhe pushtetin. Ikja është ende një alternativë, që edhe pse rrjedh nga nevoja kryesisht ekonomike e brendashkruan lirinë si objektiv. 

Ikja në 2 korrik ishte triumf për shumëkënd dhe dështim për pak të tjerë. Sot ajo kumbon si një ngjarje e largët dhe pak e kuptueshme për të rinjtë, të cilët sërish duan të ikin, par arsye që duken të ndryshme, por në thelb janë të njëjtat. 

s.zaimi