Nga "Rilindje" në Narkosocializëm

Në kohën kur Shqipëria pushtohej nga të katër anët nga ngastrat dhe hektarët e hashashit, në opinionin publik dhe më gjerë qarkullonte si një grahmë e parafundit shprese e keqe që, qeveria e atëhershme(me të njëjtin Kryeministër që drejton edhe sot) ishte qëllimisht duke mbyllur njërin sy përballë fenomenit. Kjo në kushtet e papunësisë kronike që kishte rënë si një flamë e keqe mbi çdo kategori sociale e grupmoshë të këtij vendi; në kushtet kur investimet e huaja ishin ekzistente; në kushtet kur burimet substanciale natyrore u ishin dhënë me koncension(kupto: u ishin dhuruar) miqve e miqve të miqve të pushtetit. 
 
Komplicteti potencial i strukturave të pushtetit në kultivimin dhe eksportimin e mariuanës mbështetet në një pikëpyetje të thjeshtë: ndryshe si të shpjegohet që hektarët e hashashit qëndronin të paprekura ndanë rrugëve nacionale, ndonëse ishte më e vështirë të ktheje kokën në anën tjetër se sa t’i vije re? 

E bazuar apo jo në fakte ekzistenca e një marrëveshje të heshtur mes kultivimit kriminal të lëndëve narkotike dhe qeverisë, logjika që një popull i uritur mund ta mbash gjallë duke e lejuar të mbjellë hashash, duhet të jetë teoria dhe praktika më e sofistikuar ekonomike e një pushteti kriminal i cili pasi ka konsumuar çdo resurs legal për të qëndruar në pushtet, mundohet ta mbajë atë duke thirrur në ndihmë mjete rrethanore. Po të ishte e vërtetë që qeveritë (gjithnjë e më të korruptuara që nga Fatos Nano e këtej), e kanë lejuar kultivimin e mariuanës si një mënyrë për tu përballur me varfërinë e urinë, do të kishim të bënim me një akt original, ultraballkanik kriminalo-patriotik. Kriminal, ngaqë synohet t’i jepet frymëmarrje ekonomisë jo me oksigjen investimesh, por me tym hashashi. Patriotik gjithsesi, ngaqë siç edhe supozohet, kjo bëhet me qëllimin e mirë për t’u dhënë fukarenjve bukë. Një çalltisje alla Robin Hud i cili në kontekstin shqiptar mund ta përkufizonim si "narkosocializëm". 
 
Pa dyshim që, si shumë gjëra të tjera, narkosocializmin si “doktrinë” ekonomike e parë nga një anë, dhe si plagë sociale po ta shohësh nga ana tjetër, nuk e kanë shpikur shqiptarët. Shembuj “shtetesh” “të zhvilluara” narkosocialiste kemi nga Kolumbia, nga Venezuela, nga Meksika, e të tjera këto që e kanë shpënë kultivimin e eksportin e substancave çudibërëse në nivel arti. Por para se të ekzaltohemi nga kjo zgjidhje e çuditshme për të bërë ekonomi, do sqarime të nevojshme duhen bërë: Pa asnjë dyshim, narkosocializmi që bën hyqmin e kësaj nahijeje, jo fort ndryshe nga regjimet në Kolumbi, Meksikë apo Nikaragua, është kriminal, por asfare patriotik. Nëse qeveritë degradojnë në atë farë feje sa për të mbyllur një sy përballë kultivimit e trafikimit të lëndëve narkotike, kjo nuk bëhet as për të rritur Prodhimin e Brendshëm Bruto, as për të nxitur konsumin e brendshëm, as për të nxitur likuiditetin në ekonomi. 

Më afër të vërtetës do të ishim po të arrinim ta shihnim kultivimin dhe trafikimin e drogave në këtë vend si njëmekanizëm për të mbajtur e për të çimentuar pushtetin. Dihet ndikimi dhe fuqia e bandave kriminale në cdo proces elektoral, e në kushtet kur tenderat, grantet dhe koncensionet po përqëndrohen në gjithnjë e më pak duar, e vetmja mënyrë për t’i shpërblyer për kontributin e tyre ndaj pushtetit është të mbyllësh njërin sy, e në ndonjë rast të dy, përballë krimeve të tyre. Duhet kuptuar pra, që kultivimi dhe trafikimi i lëndëve narkotike nuk është një anomali e një qeverisjeje të dështuar, por logjika fondamentale e saj: Narkosocializmi nuk mund të qëndrojë në pushtet pa mariuanën, dhe mariuana nuk mund të pushtojë Shqipërinë pa Narkosocializmin në pushtet.